Прошу и умаляю

Прошу и умаляюПеревидите)

Жұрт дабырлап кетті. Басқарма мен есепші екеуі шүпірлеген бір арба бала әкелді дегенді мана,жұмыс басында естіген.Расбоп шықты.
-Сабыр, ағайын,сабыр ,-дейді басқарма қолын көтеріп.-Менің әкелгенім алты-ақ бала. Бәріңе жетпейді. Және, қазыр бауырма салдым деп алып, ертең өгейсітім жүрсек, тағы қазақшылыққа жатпайды. Мүмкін, үкімет тағы да жіберер, сонда қалғаныңа тиеді. Ай, бәйбіше, -деді содан соң дауыстап,-тамағын ішіп болса, балаларды алып шық.
-Қазір, ақсақал,- деген дауыс естілді киіз үй ішінен.
-Ал,былайырақ тұңдар, балаларға орын беріңдер,- деді басқарма.
Жұрт жапырыла шегініп,есік алдына тұрды.Орталарын ашқанмен,мүмкіндігінше алға шығуға тырысады. Бірі қызық көрмек, бірі үміт жетеггінде.
Арықы басқарма әйелінің ақ шаршысы көрінді.Бірақ сыртқа шықпай, көтерме киіз есікті жамылған күйі бөгеле берді.
-Жүріңдер, айналайындар,бері жүріңдер.
Аппақ қаздың бауырынан тұрған сары үрпек балапандай, сап-сары бала көрінді. Жұрттың дабыры пышақ кескендей тыйылды.Артынша бірінің соңынан бірі тізіліп,қара шашты, қоңыр шашты, жирен шашты балалар өріп шыға бастады.Күнге көздері шығылысты ма, әлде жадау киінген жат топтан именді ме, бәрі есік алдында ұйлығып қалды.