Реферат: Самуіл Іванавіч Маскевіч
4. ТЭМАТЫКА І ЗМЕСТ МЕМУАРАЎ
Маскоўскі паход вачыма жаўнера
Што бачыць жаўнер на вайне? Зусім не тое, што прыдворны летапісец. Тут параза з прысмакам здрады ці кулуарнай грызні ніколі не адаб’ецца пустацветам патэтыкі. Тут перамога на жылах, калі адзін супраць пятнаццаці – гэта ўжо не хваласпеў, гэта дзякаванне Богу за цуд. Неперадузятасць – бадай найпрыгажэйшая рыса «Дыярыушу».
Аблога Смаленска. Маскевіч у харугве князя Порыцкага, пад чалом гетмана Жалкеўскага. Аблога цяжкая, доўгая, нудная. Абстрэлы, падкопы, вылазкі. У адзін дзень, падкапаўшы петарду пад браму, нападнікі ўдала падарвалі яе, так што вароты адчыніліся. Сотня шляхты ўварвалася ў горад, і ўжо пачалі маскоўцы кідацца са сцен крэпасці, каб схавацца ў царкве, але «...з прычыны бязладздзя нашага і нашых памылак не блаславіў Пан Бог гэтага мерапрыемства»[3] . За першай сотняй на штурм не пайшоў ніхто, бо «нашыя начальнікі, баючыся раскрыцця сваіх планаў і здрады, не папярэдзілі ў свой час нікога нават з тых палкоўнікаў, якія камандавалі пяхотаю. Казалі, што здрадзіў вугорац Марак, які быў капітанам каралеўскай пяхоты. Ён не пайшоў у пралом ці таму, што не меў духу, ці то па згодзе з праціўнікам». Аблога працягвалася яшчэ амаль два гады.
А пакуль што маскоўскі самадзержац Васіль Шуйскі выступае з 35-тысячным войскам, каб дапамагчы недаціснутым смалянам. З гэтага моманту каралеўскае войска дзеліцца напалам: адна палова, разам з каралём і гетманам, мусіць заставацца пад Смаленскам, другая, складзеная з наймітаў, – ісці насустрач Шуйскаму. Чы не нагода для расколу? Буйныя польскія магнаты, паны Патоцкія, што прывялі 2000 вершнікаў, не жадаюць выступаць «у полі», бачачы хуткую здачу цытадэлі і хочучы запісаць славу за ўзяцце Смаленска на сваё імя. Гетман Жалкеўскі, «бачачы іх няшчырасць і ведаючы, як неабходная гэтая апэрацыя, насуперак звычаю і прыстойнасці»[4] кідае лагер, караля і кіруе сваю частку войска насустрач Шуйскаму.
Пахолкі захапілі горад
Уся далейшая аперацыя – чыстая авантура ад пачатку да канца. Крыху болей шасьці тысяч шляхціцаў мусілі разбіць умацаванае швецкім корпусам войска Шуйскага і захапіць Маскву. Як перыну асмаліць. Што казаць пра настроі шляхты ў войску Рэчы Паспалітай, калі іх пахолкі («пахолак» – збраяносец, слуга), выпраўленыя сабраць правіянт пад Бранскам, заадно заваёўваюць Рослаў.
Частка маскоўскага войска (Маскевіч дае лічбу 8000, але яна відавочна перабольшаная) атаймавалася на рацэ Сеж у чаканні асноўных сілаў Шуйскага. Абклаўшы гэтую частку дзьвюма ротамі і казакамі, астатняе сваё войска польны гетман кіруе насустрач Шуйскаму, каб заспець яго знянацку. 2500 вершнікаў (Энцыкляпэдыя гісторыі Беларусі дае лічбу 6325) і 200 чалавек пяхоты, конніцы, некалькі лёгкіх гармат. 24 чэрвеня 1610 г. гэты атрад прабіраецца ўначы праз лес і нечакана апынаецца перад праціўнікам. Лагер Шуйскага заспеты знянацку. Жалкеўскі падпальвае суседнюю вёску, каб дымам прыхаваць сапраўдную колькасць сваіх вояў, і загадвае трубіць у трубы, біць у бубны. Саюзныя з маскоўцамі шведы выступаюць насустрач, войска Шуйскага таксама.
«Пры нашай малалікасці жахліва было нават кінуць позірк на гэтую незлічоную процьму ворага», – какетнічае аўтар дзёньніка, і на старонках закіпае бой. «Няхай пра гэту бітву апавядае больш падрабязна той, хто толькі дзівіўся на яе, а мне цяжка было, і губы перасыхалі». Не, тут ён ізноў какетнічае. А, вось «Ад золку летняга дня і да абеду гадзін пяць» роты, «якім па восем або дзесяць разоў даводзілася садзіцца на коней і выходзіць на бой», безвынікова таўкуцца па полі, трымаючы праціўніка, але не змінаючы яго. Паступова прыходзіць ацверазеньне – іх мала, яны на чужой зямлі, і на літасць разлічваць ужо не прыходзіцца. Да таго ж «у нас ва ўсім [узбраенні] была нястача, а ў яго [праціўніка] павялічвалася і сіла, і бадзёрасць. Нягледзячы на гэта, нашыя воіны па звычаі кідаюцца з харугвамі на перадавыя шарэнгі непрыяцеля з клічам: да бою, да бою! Але марна. Няма ні сіл, ні рыштунку. Нават не бачна ні палкоўнікаў, ні ротмістраў. Аднак мы ўступаем у бітву і змешваемся, як у віры, але гэта нам мала чаго дае: вораг ужо бачыць нашую слабасць».
Перамогу ў гэтай бітве шляхцюкам прынеслі самі маскоўцы. Два аддзелы іх райтараў перайшлі ў контранаступ. Адзін стрэліў і пачаў вяртацца пад абарону свайго войска, другі стаў набліжацца, каб даць свой залп. Вось у гэты момант ці то раздражнёныя дзёрзкасцю ворага, ці то з перапуду шляхцюкі ідуць на новую авантуру – налятаюць на занятыя манеўрамі райтарскія аддзелы, змятаюць іх (тыя змятаюцца надзіва лёгка, хвіліна – і ўсе першыя шэрагі ахоплівае, хвалямі разыходзіцца паніка), а за імі і астатняе маскоўскае войска.
Пасля гэтай бітвы швецкі корпус здраджвае Шуйскаму, той уцякае ў Маскву, не спадзеючыся на рэшткі сваёй армады, каб урэшце знайсці там манаства, сьмерць і вечны супакой.
Маскоўскі пастой
Самуіл Маскевіч у складзе каралеўскага войска едзе ў Маскву. Без стрэлаў, бітваў сталіца прымае на пастой жменьку заваёўнікаў – тыя, каб ня кідалася ў вочы іхная малалікасць, увайшлі «без ладу» і адразу разбрыліся на пастой.
Пастой, рыхтаваны на месяц, завяршыўся праз паўтара годы. Пазней гісторыкі напішуць, што завяршыць авантуру паспалітай шляхты не даў сам кароль Жыгімонт – схіляючыся да ідэі уніі Рэчы Паспалітай з Расіяй, ён не адпусціў свайго сына ў Маскву прымаць царскі тытул. Гэта, а таксама натуральны народны гнеў супраць свавольстваў шляхты, падняло расійскі люд на паўстанне і канчатковае выгнанне інтэрвентаў.
Пра свавольствы шляхты Маскевіч піша з шчырай скрухай, хоць з часам, са зменай настрою ў паспалітым войску, скруха мінае. «Дзікасць», грубасць маскоўскага люду штурхае шляхту на пераасэнсаванне ўласных каштоўнасцяў, так што нарэшце ў дзікай краіне ім можна ўсё тое ж, што дазваляюць сабе тубыльцы. Так, калі першага таварыша-свавольніка шляхта карае смерцю за тое, што п’яны страляў па праваслаўных абразах, то наступнага вырашае караць не паводле сваіх законах, а паводле мясцовых. Замест смерці за гвалт над баярскай дачкой нейкаму пахолку даюць бізуноў. У выніку задаволенымі засталіся і баярын, і пахолак. Што цяпер магло стрымаць шляхцюкоў ад гвалту, выкрадання жанок?
Іх норавы
Дарэчы, пра грубасць. Маскевіч ніяк не можа зразумець расейцаў, што праклінаюць і здзекуюцца з сваіх абразоў за тое, што тыя не ўратавалі іх ад рабаваньня ці згубы жывёлы («мы на вас молімся, а вы!»). Як ня змог ён зразумець Івана Жахлівага, які ў часе паспяховай ваеннай кампаніі абдорваў смаленскую царкву Міхаіла Арханёла, аж зрабіў ёй залаты копул, а ў часе няўдалай – загадаў абдзерці з яе сцен усё начынне і скарбы, а копул знесці стрэлам з гарматы. Маскевіч не разумее расейцаў наагул, для яго гэта іншая культура, прычым іншая да непрыстойнасці.
Надта камплімэнтарна для маскоўцаў пачатку XVII ст. будзе гучаць думка, што тут, на старонках «Дыярыушу» сустракаюцца розныя цывілізацыі. Практычна ў кожным фрагмэнце ўспамінаў пра маскоўскае «гасцяванне» Маскевіч дазваляе сабе сваю высакародную пагарду.
Яму не падабаецца маскоўская ежа («акрамя той здобы, што падобная на францускую»), яму не падабаецца, як на банкеце іх частавалі мядамі («за кожным разам падавалі розныя, каб паказаць, як багата ў іх царстве. Нашы хацелі напіцца і прасілі падліваць, але аднаго гатунку, аднак маскоўцы рабілі па-свойму»), яму не падабаюцца застольныя забавы – мала што тут ніхто не танчыць («лічаць, што шаноўнаму чалавеку непрыстойна танцаваць»), дык няма ніякай музыкі (дзеля іх, гасцей, праўда, запрашалі лірнікаў, але што там за музыка – трымценне на адной ноце), а ўвесь адпачынак – гэта скокі блазнаў і «надзвычай бессаромныя прыпеўкі».
Дый «жэняцца яны амаль што як габрэі» (будзем літасцівыя за некарэктнасць, усё ж сын свайго часу) – наўрад ці нэўтральна заўважае аўтар. У Маскве жанок трымаюць пад замком і ў чорным целе, усё жыццё не даючы выходзіць з двара.
Тут не займаюцца навукамі, бо яны забароненыя на загад цара («які баіцца, каб не знайшоўся хто мудрэйшы за яго, бо тады народ пагрэбуе ім і абярэ царом мудрэйшага»). Як пра дзіва дзіўнае Самуіл Маскевіч распавядае пра баярына часу Івана Жахлівага, які меў прагу да моваў і вымушаны быў прымаць настаўнікаў – немца, паляка – употай, уночы, пераапранутых у рускія вопраткі.
Аднак няма ніякай пагарды там, дзе звычаі маскоўцаў сугучныя сацыяльнай філасофіі самога Маскевіча. «У гутарках нашы, выхваляючыся сваімі вольнасцямі, раілі ім аб’яднацца з польскім народам і таксама прыдбаць свабоду. Але расейцы на гэта наўпрост адказвалі: «Вам добра вашая воля, а нам – нашая няволя. У вас не вольнасць, а свавольства, якога не ведаем мы, бо ў вас моцны прыгнятае і рабуе слабога. У нас жа самы знатны баярын ня мае права пакрыўдзіць самага апошняга прасталюдзіна, бо на першую ж скаргу цар робіць суд і расправу. А калі ж сам цар са мною абыдзецца несправядліва, дык гэта ягонае царскае права, бо ён, як Бог, і карае, і даруе».
На радзіму – расчараваныя
Дзе-нідзе пачатковы скепсіс Маскевіча гасне. Ён пачынае глядзець наўкола вачыма падарожніка, лёсам закінутага ў гэты такі блізкі і такі далёкі свет. Крэмль, Кітай-горад, майстэрства рамеснікаў, зухаватасць ліхадзеяў (што не збаяліся днём навідавоку скрасці ў Маскевіча каня) – Расія, далёкая экзатычная краіна, такая яшчэ простая і, часам, цікавая – плыве ў «Дыярыушы» праз дым пажарышчаў, кроў, гвалт, не змешваючыся, аднак, з гэтай бязлітаснай і бессэнсоўнай вайной. Ужо не авантурай, далёка не. Абкладзеныя з усіх бакоў атрадамі паўстанцаў, ад кожнага селяніна-правадніка чакаючы здрады, шляхцюкі рвуцца на Радзіму – лясамі, балотамі, галодныя, злыя, не дачакаўшыся грошай за службу, расчараваныя ў сваім нерашучым каралі і недальнабачных камандзірах. І рвуцца і прарываюцца, напаследак, ужо на самым памежжы ледзьве не трапіўшы ў пастку. Ім усё ж такі здрадзіў селянін-праваднік. Адсеклі галаву.
Вяртанне дахаты ўсяго ў двух радках – «Знарок затрымаўся ў брата, каб не ісьці разам з войскам праз Літву». Не нясуць больш за войскам крылы славутай Клушынскай бітвы. Вось і ўсе эмоцыі, уся патэтыка і пафас. Так вяртаўся з вайны стомлены трыццацідвухгадовы ваяр. І прыблізна так вярталася з дзікай чужой краіны ўся напаўзабытая авантура беларускай шляхты.
ЗАКЛЮЧЭННЕ
Нататкі Маскевіча з’яўляюцца каштоўнымі крыніцамі інфармацыі пра паўстанне Налівайкі і іншыя падзеі Расіі і Рэчы Паспалітай. Увогуле, мемуары Маскевіча ахопліваюць перыяд 1594-1621гадоў. Ён занатоўваў большай часткай тое, што бачыў сам, толькі калі-некалі карыстаўся пераказам. Яго ўспаміны адрозніваюцца называннем дакладных дат, падзей і іх удзельнікаў. Асабліва падрабязна апісана знаходжанне Маскевіча ў Расіі.
Яго творы выдадзены Юліянам Нямцэвічам у 1822 годзе ў “Зборніку гістарычных помнікаў”. У 1825 годзе з’явіўся рускі пераклад ў “Паўночным архіве”.Больш дакладны пераклад з заўвагамі і уводзінамі выдаў М.Устралаў у сваіх “Паданнях сучаснікаў пра Дмітрыя Самазванца” (1831-1834, 1837, 1859).
ЛІТАРАТУРА