Реферат: Тэорыя інстытутаў М. Орыу
Зразуметае ў якасці адзінства спарадкаванага і аксіялагічных, стану іх ўзаемапранікнення, права ёсьць вобраз дзеянняў, які рэалізуе адначасова і сацыяльны парадак, і справядлівасць. Будучы інструментам парадку і каштоўнаснай меркай, яно злучае іх у непарыўнае цэлае і выступае як мастацтва, для вызначэння якога цалкам дастасоўная ульпіянаўская формула: права сутнасць ars boni et aequi і адначасова ars stabilis et securis.
У адрозненне ад прадстаўнікоў натуральна-прававых канцэпцый XVII-XVIII стст. М. Орыу далёкі ад таго, каб разглядаць сукупнасць прадпісанняў справядлівасці ў якасці натуральнага права, у адпаведнасць з якім неабходна прывесці станоўчае заканадаўства. Сама вера ў натуральнае права, лічыў ён, ёсць гістарычны факт; яна звязаная з дэмакратычнымі перыядамі ў гісторыі чалавецтва і дасягае апагею ў новы час. Менавіта таму з пазіцый сучаснай рэчаіснасці на думку М. Орыу, натуральнае права ўжо рэалізавана, па-першае, у класічным рымскім праве, «пісаным розуме юрыспрудэнцыі», і, па-другое, у сучасным «агульным праве», якое бярэ пачатак у сацыяльнай прыродзе чалавека і папярэднім у супрацьлеглай праву дысцыпліне, дзяржаве.
Агульны кантэкст тэорыі М. Орыу не пакідае сумненняў у тым, што пад натуральным правам ён разумеў у канчатковым рахунку сукупнасць заснаваных на прыватнай уласнасці інстытутаў, якія апраўданыя ўжо самім фактам свайго тысячагадовага існавання. "Падобныя юрыдычныя інстытуты рымлян і сучаснага агульнага права, - пісаў ён, - маюць самыя вялікія шанцы ўтрымліваць натуральнае права [9]. Па перакананні вучонага, толькі канцэпцыя «рэалізаванага натуральнага права» здольная супрацьстаяць камуністычным паданням аб справядлівасці. Падобныя ўстаноўкі ў значнай ступені вызначылі, і стаўленне М. Орыу, ды атрымалі шырокае распаўсюджванне ў заходнім правазнаўстве пачатку стагоддзя натуральна-прававому эвалюцыянізму, які, па яго словах, ніяк і нічым не гарантаваны ад таго, што зменянае натуральнае права будзе напаўняцца камуністычным зместам. Натуральнае права, лічыў ён, «нязменна як у прынцыпах дэмакратычнага сацыяльнага парадку, так і прынцыпах справядлівасці»[9].
Метадалагічныя прынцыпы натуральна-прававых дактрын, і ў прыватнасці прынцып дуалізму ў праве, былі выкарыстаны М. Орыу перш за ўсё для абгрунтавання ідэі прававой дзяржавы, а таксама для тлумачэння законнасці як упадпарадкавання розных нарматыўных сістэм. Законнасць прадугледжвае раўнавагу паміж правам, якое робіцца палітычным, і прававой сістэмай, заснаванай на «ўстаноўленым правапарадку». Канфлікт жа, супярэчнасць паміж імі як раз і характарызуе стан беззаконня. У супрацьлегласць натуральна-прававых апеляцыях да ідэальнай сістэмы каштоўнасцяў («прымушаць уладу да захавання ідэальнага права было б бескарыснай працай») ён падкрэсліваў злучанасць ўлады правам, выражаным у канкрэтных інстытутах. Паняцце ўстаноўленага права, аб'ектыўнага інстытуцыйнага правапарадку, нарэшце, канцэпцыя «рэалізаванага натуральнага права» - усё гэта сведчыла аб тым, што М. Орыу распрацоўваў круг ідэй, названых В.А. Туманавым анталагічным аналагам натуральна-прававых дактрын [11].
Падкрэсліваючы аб'ектыўны характар інстытутаў, М. Орыу тым не менш ніколі не адмаўляў валявым характарыстыкам права. Наадварот, цяжкасць, на яго думку, заключаецца ў разуменні таго, «што ўсталяванае і існуючае з даўніх часоў права не перастае быць выразам волі нацыі» [12]. Спецыфіка прававой тэорыі М. Орыу ў тым, што пры вырашэнні пытання аб нарматыўнай прыродзе права, яна абапіралася на паняцце інстытута - дзеючага комплексу упарадкаваных адносін, які выступае як адзінства аб'ектыўнага (фактычнага) і суб'ектыўнага (валявога, псіхалагічнага). Рэальнасць права - ў аб'ектыўнасці нарматыўных інстытутаў, якія ў сілу іх працяглага існавання ўтрымліваюць прынцыпы справядлівасці. Інстытут, такім чынам, абсталяваны тут складаным - па крайняй меры, патройным, нарматыўных патэнцыялам: ён ёсць доўгае існаванне плюс арганізацыя ўлады, плюс кансэнсус.
М. Орыу ўшчыльную падышоў да распрацоўкі паняццяў нарматыўнага існавання і нарматыўнага факту. Менавіта з гэтымі, параўнальна новымі для заходняй юрыспрудэнцыі катэгорыямі было звязана наступнае развіццё інстытуцыяналізму. Вядучыя тэарэтыкі права Францыі неаднаразова адзначалі, што М. Орыу належыць прыярытэт у пастаноўцы праблем анталогіі ў праве. Абстрактнаму нарматывізму М. Орыу «супрацьпаставіў анталагічны пункт гледжання пэўнага юрыдычнага быцця, яшчэ больш аб'ектыўнага, чым сама норма» [12]. Канцэпцыі М. Орыу і Е. Эрліха - вышэйшыя кропкі ў зразуменні сацыяльнай прыроды права. Прычым, М. Орыу належыць асаблівае месца ў сацыялагічнай юрыспрудэнцыі: "Ён, як ніхто іншых з юрыстаў, аб'яднаў неабходныя пасылкі для стварэння цэласнай тэорыі сацыяльнага права ...»[10].
3. Працяг тэмы інстытутаў
Працяг тэмы інстытутаў і інстытуцыяналізму працягваліся і іншымі даследчыкамі. Найбольш поўна прававая тэорыя інстытуцыяналізму выкладзена ў працах «Тэорыя інстытута. Нарысы юрыдычнай анталогіі »і« Філасофія інстытута »Ж. Ренара (1876-1943). Услед за М. Орыу ён зыходзіў з таго, што індывіды не з'яўляюцца адзінымі суб'ектамі сацыяльных адносін. “Французская канстытуцыя 1875 г., наракаў Ж. Ренар, не ведае ні палітычных партый, ні прафесійных аб'яднанняў, ні якіх-небудзь іншых арганізацый. Ёй вядомыя толькі асобы: выбаршчыкі, дэпутаты, сенатары, міністры і да т.п. Настаў час адмовіцца ад палітычных і прававых уяўленняў, заснаваных на ідэале «homoeconomicusetjuridicus». Акрамя індывідаў у грамадстве ўзаемадзейнічае незлічонае мноства сацыяльных інстытутаў - камерцыйныя асацыяцыі, сям'я, прафсаюзы, партыі, рознага роду карпарацыі, дзяржава, царква і да т.п. Усім інстытутах незалежна ад іх функцыянальных асаблівасцяў і месца, займанага ў грамадстве, ўласцівыя наступныя асноўныя прыкметы: наяўнасць арганізуючай ідэі, уладнасць і нарматыўна-прававы характар. І хоць у рамках любой сацыяльнай арганізацыі дзейнічаюць тыя ж канкрэтныя індывіды, інстытут у сілу названых якасцяў пераўзыходзіць па працягласці існавання сацыяльны час жыццядзейнасці яго членаў і таму становіцца аб'ектыўнай, незалежнай ад «суб'ектыўных капрызаў» сістэмай.
Як і публічныя ўлады, асобныя асобы ператвараюць свае ідэі ў нормы: маё завяшчанне, наш дагавор ўсталёўваюць некаторыя правілы. Аднак завяшчанне, дагавор або любое іншае праява волі могуць не толькі ўсталёўваць нормы, але і ператвараць іх у “акты-падставы” і тым самым спараджаць пры пэўных умовах новы суб'ект права. Гэты суб'ект ёсць не што іншае, як ідэя, аддзеленая ад канкрэтнай асобы-стваральніка і інтэграваная ў тых сродках і спосабах, якія здольныя падоўжыць і замацаваць яе пастаянную рэалізацыю і развіццё. Менавіта такую ідэю ў юрыдычнай жыцці грамадства я і называю інстытутам »[13].
Падобна М. Ориу, Ж. Ренар лічыў інстытуты юрыдычнымі арганізацыямі, якія валодаюць унутраным уладна упарадкаваным жыццём, аўтаномнай аўтарытарнай структурай. Ўзаемадзеючыяў інстытутах індывіды аб'ядноўваюцца вакол улады, мэтай якой з'яўляецца "заступніцтва і кіраўніцтва рухам па рэалізацыі спецыфічных інтарэсаў калектыву». Паміж асобнымі асобамі, калектывам і ўладай арганізацыі з прычыны адзінства мэты з неабходнасцю ўзнікаюць арганічныя салідарныя сувязі, якія становяцца нормай існавання дадзенага аб'яднання. Вось чаму тэорыя інстытута, паказваў Ж. Ренар, - па перавазе нарыс юрыдычнай анталогіі. Яна мае на мэце ўсталяваць стану суб'екта нораву, прымаючы пад увагу яго быццё (etre) і класіфікуя інстытуты па іх нарматыўнай моцы. «У грамадстве існуе столькі юрыдычных сістэм, колькі існуе інстытутаў ...» Як юрыдычныя сістэмы, інстытуты ўяўляюць процівагу, фармуюцца для абмежавання правоў дзяржавы і стрымлівання яго інтэрвенцыянісцкай палітыкі.
Заключэнне
Разважаючы аб тэорыі інстытутаў, ці нават падвяргаючы крытыцы канцэпцыі інстытуцыяналізму, зразумела, было б няправільна адмаўляць пазнавальнае значэнне самога паняцця інстытута. Яно даволі шырока выкарыстоўваецца ў розных, нават марксісцкіх даследаваннях дзяржавы і права, бо дазваляе вылучыць найбольш буйныя абразаванні ў палітычнай і прававой сістэмах грамадства, прадставіць іх у абагульненым выглядзе, прасачыць паўтараючыяся прававыя адносіны і г. д. Інстытуцыяналізм паставіў таксама праблему адчужэння палітычных і прававых інстытутаў, зафіксаваўшы сапраўдны працэс ўзнікнення такога ўзроўню сацыяльнай рэальнасці, які не зводзіцца да актаў асобных індывідаў. У сілу гэтага інстытуцыйнай падыход цалкам выкарыстоўваецца і ў дачыненні і для аналізу сучаснага грамадства.
Прапанаваны М. Орыу інстытуцыйных падыход да даследавання грамадства і дзяржавы тым не менш паслужыў асновай, на якой склаліся канцэпцыі плюралістычнай дэмакратыі.
Літаратура
1) Ажані Ф. «Навука і тэхніка ў станоўчай прыватнага права» . П., 1925. стр. 37;
2)Дюги Л.; дагавор з канстытуцыйным законам. 3. выд. П., 1927. стр. 65-74.
3) Левін П.Е. Сучасная буржуазная навука дзяржаўнага права: Крытыка асноўных кірункаў. М., 1960;
4)Орыу М. Крыніца права: улада, парадак і свабода. П., 1933. с. 127-128
5)Орыу М. Асновы публічнага права. М., 1929. С. 82.
6)Орыу М. Крыніца права: улада, парадак і свабоду. П., 1933. с. 111-113
7) Орыу М. Асновы публічнага права. С. 15-16.
8)Орыу М. Кароткае выкладанне канстытуцыйнага права. П., 1933 с.18
9) Луковская Д.І. Сацыялагічнае кірунак у французскай тэорыі права. Л., 1972
10) Грацианский П.С. Палітычная навука ў Францыі: Крытычныя нарысы. М., 1975
11)Туманаў В.А. Буржуазная прававая ідэалогія: Да крытыкі вучэнняў аб праве. М., 1971. С. 350.
12)Орыу М. Асновы публічнага права. С. 617
13) Ж. Ренар. « Філасофія інстытута » П. 1939. С 76-79
14) Орыу М. Крыніца права: улада, парадак і свабода. П., 1933