Контрольная работа: Аналіз поглядаў прадстаўнікоў розных грамадска-палітычных плыняў Беларусі ў канцы ХVІІІ - першай палове ХІХ стагоддзяў

Такім чынам, заслугай Даніловіча, Ярашэвіча, Нарбута з'яўляецца тое, што яны сабралі і высветлілі цэлы шэраг фактаў дзяржаўна-прававой гісторыі Беларусі, паклалі пачатак фарміравання новага, патрыятычнага кірунку ў гісторыяграфіі дзяржавы і права Беларусі, імкнуліся даказаць неабгрунтаванасць польскай канцэпцыі гісторыі ВкЛ як часткі польскай гісторыі.

4. Стварэнне і дзейнасць тайных таварыстваў філаматаў і філарэтаў.

Палітычныя і прававыя погляды іх арганізатараў і кіраўнікоў Тамаша

Зана, Адама Міцкевіча, Яна Чачота, Ігнація Дамейкі

Педагагічная і выхаваўчая дзейнасць выдатных прафесараў Віленскага універсітэта садзейнічала стварэнню ў яго сценах тайных студэнцкіх таварыстваў ліберальнага накірунку, якія аб'ядноўвалі моладзь Беларусі, Літвы і Польшчы.

Да зараджэння першых праяў беларускага (ліцвінскага) руху прама ці ўкосна мелі дачыненне тайныя гурткі і таварыствы, якія дзейнічалі ў 1817-1823 гг. у Віленскім універсітэце. Першымі з такіх таварыстваў былі філаматы (аматары навук). Ля вытокаў арганізацыі стаялі студэнты універсітэта - выхадцы з Беларусі - Адам Міцкевіч, Тамаш Зан, Ігнацій Дамейка, Ян Чачот.

Дзейнасць арганізацыі філаматаў, як і філарэтаў (аматараў дабрачыннасці), ''Прамяністых'' і іншых арганізацый, якія выйшлі з-пад яе крыла, была прасякнута ''ідэяй дзвюх мэтаў''. З аднаго боку, яны імкнуцца да самаўдасканалення як навуковага, так і маральнага. Бачачы ў адукацыі і маральным удасканаленні галоўнае выратаванне чалавечага грамадства ўвогуле і ліцвінскага у прыватнасці, яны распаўсюджвалі адукацыю ў сялянскім асяроддзі, знаёмілі простага чалавека з літаратурай, мастацтвам, рамёствамі. Выхаванне і навучанне, на іх думку, павінна было садзейнічаць палітычнаму ўдасканаленню грамадства, далучэнню да барацьбы супраць дэспатызму і нацыянальнага ўціску шырокага кола жыхароў Беларусі.

З другога боку, члены тайных таварыстваў марылі аб скасаванні прыгонніцтва, звяржэнні самаўладдзя, увядзенні канстытуцыйнай формы кіравання, зацвярджэння ў краіне прынцыпу вяршэнства закона. ''Сёння - права сілы, а заўтра - сіла права'', - пісаў А. Міцкевіч у 1820 г. у ''Песні філарэтаў'' [1, с.127].

Разам з тым філарэты падкрэслівалі ролю гуманістычнай маралі як рэгулятара грамадскіх адносін. У артыкуле Яна Чачота ''Пра будучае прызначэнне таварыства філаматаў'' гаварылася, што сапраўдны грамадзянін ''паводзіць сябе не толькі згодна ўстаноўленым грамадскім законам, але і згодна законам сумлення, маралі і рэлігіі… Грамадскае шчасце залежыць як ад добрых грамадзян, так і ад добрага ўрада''.

Погляды філаматаў і філарэтаў добра характарызуюць іх праграмы, сачыненні, вершы, рэфераты, з якімі яны выступаюць на сваіх пасяджэннях. Ян Чачот, акрэсліваючы задачы таварыства, пісаў, што ''яно павінна ўсё рабіць для шчасця і вызвалення Айчыны … пры дапамозе асветы і згуртавання суайчыннікаў''.

У сачыненнях філаматаў адчуваецца апазіцыйнасць да расійскага ўрада. ''Наш вораг - рускі ўрад, - упэўніваў аднадумцаў Тамаш Зан, - а маскалі, якія сумленна мысляць, нават гатовы дапамагчы нам заваяваць сваю незалежнасць. Рускія не менш за нас пакутуюць ад дэспатызму''[1,с.128].

Філаматы свае намаганні марылі накіраваць на адраджэнне Рэчы Паспалітай, у якой Вялікае княства Літоўскае будзе мець аўтаномны статус. Барацьбу павінна ўзначаліць выключна шляхта.

Адчуваючы сваю генетычную сувязь з беларускім народам, філаматы дасканала вывучалі гісторыю краю, асабліва часоў ВкЛ, даследавалі беларускі фальклор, вераванні і звычаі народа.

У заключэнне гэтага пытання неабходна адзначыць, што дзейнасць тайных таварыстваў філаматаў і філарэтаў была выкрыта царызмам у 1823-1824 гг., яны былі забаронены, а многія з іх удельнікаў апынуліся пад следствам.

5. Ідэікультурна-нацыянальнагаадраджэнняўлітаратурыпершай

паловыХІХст. ЯнБаршчэўскі, АляксандрРыпінскі, Уладзіслаў

Сыракомля

У першай палове ХІХ ст. назіраецца паварот беларускай шляхты і інтэлігенцыі да ''сялянскай'' культуры. З цікавасці да багатага беларускага фальклору ў аматараў роднага слова ўзнікла імкненне паспрабаваць уласныя сілы ў літаратурнай творчасці на беларускай мове.

Адной з карэнных праблем беларускай літаратуры стала праблема нацыянальнай самабытнасці, народнасці. Паклаўшы ў сваю аснову народны беларускі фальклор, беларуская літаратура сцвярджала ''неўміручасць народа'', яго мудрасць, таленавітасць, жыццярадаснасць, дасціпнасць [1, с.129].

З фалькларыстыкай была звязана творчасць беларускага шляхціча, удзельніка паўстання 1830-1831 гг. Аляксандра Рыпінскага (1811-1896). Ён выдаў у эміграцыі ў Парыжы кнігу ''Беларусь. Некалькі слоў аб паэзіі простага люду гэтай нашай польскай правінцыі, аб яго музыцы, спевах, танцах і г.д.'' У 1853 г. Рыпінскі выдае ў Лондане беларускую баладу ''Нячысцік''. У канцы жыцця Рыпінскі займаўся напісаннем гісторыі беларускай літаратуры, дапамагаў маладым беларускім літаратарам.

На падставе народных легенд і казак Янам Баршчэўскім (1790-1851) была створана ''беларуская Адысея'' - чатырохтомны польскамоўны зборнік ''Шляхціц Завальня, або Беларусь у фантастычных апавяданнях''. Неацанімую ролю ў абуджэнні нацыянальнай свядомасці беларусаў, росту зацікаўленасці іх да духоўнай спадчыны краю адыгралі ананімныя творы ''Энеіда навыварат'' і ''Тарас на Парнасе''. Усе гэтыя творы сведчылі аб высокім выяўленчым патэнцыяле беларускай мовы, магчамасці стварэння на ёй самабытнай мастацкай літаратуры.

Фарміраванне нацыянальнай свядомасці беларусаў сродкамі новай беларускай літаратуры ішло праз выхаванне ў іх патрыятычных пачуццяў. Усе пісьменнікі-рамантыкі першай паловы ХІХ ст. былі гарачымі патрыётамі бацькаўшчыны. Адам Міцкевіч, Уладзіслаў Сыракомля, Вінцэнт Дунін-Марцынкевіч падкрэслівалі сваё ліцвінскае паходжанне, ганарыліся сваёй радзімай, яе гісторыяй, прыродай, народам. Так, Сыракомля меў псеўданім ''Лірнік Літвы''. Уладзіслаў Сыракомля прызнаваўся, што калі б ён ні браўся за аловак, у яго міжволі ''атрымаецца пад рукою або ліцвінская хатка, або вясковы касцёлік, або ліцвінскі дворык'' [1, с.136].

Любоў да радзімы выяўлялася праз гонар яе гісторыяй, славутымі, гераічнымі справамі продкаў. Паэты і пісьменнікі ў сваіх творах папярэджвалі чытачоў, што пад кожнаю пяддзю роднай зямлі ляжыць святы прах далёкіх продкаў, што сваім жыццём яны плацілі за волю Радзімы, за яе будучыню.

Такім чынам, намаганнямі літаратуры першай паловы ХІХ ст. паступова пачынаецца культурна-нацыянальнае адраджэнне Беларусі, якое праяўляецца праз вяртанне да гістарычна-культурных традыцый беларускага народа, фарміраванне этнічнай свядомасці народных мас, паступовай кансалідацыі беларускай нацыі.

6. Беларусьупалітычныхпланахдзекабрыстаў

Беларусь у розны час наведвалі выдатныя прадстаўнікі дзекабрысцкага руху, якія мелі тут сувязь з перадавымі людзьмі. Пасля паўстання Сямёнаўскага палка ў 1820 г. у Беларусь з Пецярбурга быў пераведзены гвардзейскі корпус, сярод афіцэраў якога былі члены тайных арганізацый. Разам з вайсковай часцю тут знаходзіўся М. Мураўёў, кіраўнік «Паўночнага таварыства». У час знаходжання ў Мінску ў 1821 г. ён напісаў першы варыянт капстытуцыі, які вядомы ў гісторыі як «мінскі варыянт». Працяглы час (1820—1821 гг.) у Полацку, Бешанковічах і Мінску жыў А. Бястужаў. Дзекабрыст I. Гарбачэўскі, член таварыства «Злучаных славян», юнаком жыў у Вііцебску[10, с.223].

Зразумела, што сярод рэвалюцыйна настроенага дваранства і інтэлігенцыі Беларусі гэтыя людзі мелі аднадумцаў. Дзекабрысты ўважліва сачылі за развіццём польскага нацыянальна-вызваленчага руху і спрабавалі наладзіць сувязь з яго кіраўнікамі, імкнучыся злучыць рускі і польскі вызваленчы рух для агульнага ўдару па царызму. Летам 1821 г. у Польшчы аформілася тайнае «Патрыятычнае таварыства», якое ўзначаліў вядомы рэвалюцыйны дзеяч Валяр'ян Лукасінскі. Левае крыло таварыства імкнулася не толькі да барацьбы за нацыянальную незалежнасць Польшчы, але і да ажыццяўлення некаторых сацыяльных рэформаў, канстытуцыйнага кіравання, ліквідацыі феадальна-прыгонніцкага ладу. Буйныя памешчыкі, якіх была большасць у правінцыяльных саветах таварыства, згаджаліся на саюз з дзекабрыстамі толькі пры ўмове, калі Польшчы будуць вернуты беларускія і польскія землі, што ўваходзілі раней у склад Рэчы Паспалітай. Гэта вымусіла П. Песцеля пайсці на некаторыя ўступкі ў пытанні адносна граніц Расіі і Польшчы, у прыватнасці згадзіцца на перадачу Польшчы часткі беларускіх, украінскіх і літоўскіх зямель. Супраць гэтага рашуча пярэчылі К. Рылееў і М. Мураўёў, лічачы такое вырашэнне пытання непрымальным. В. Лукасінскі імкнуўся да аб'яднання сіл з рускімі рэвалюцыянерамі для сумесных дзеянняў. Дзеля наладжвання сувязі з дзекабрыстамі ён паслаў у Расію члена «Патрыятычнага таварыства» Крыжаноўскага. Аднак арышт кіраўнікоў «Патрыятычнага таварыства» летам 1822 г. перашкодзіў наладжванню сувязей з дзекабрыстамі.

Што датычыцца непасрэдна месца Беларусі ў палітычных планах дзекабрыстаў, то перш за ўсё неабходна адзначыць, што нацыянальнаму пытанню ў праграмах дзекабрыстаў было ўдзелена менш увагі, чым іншым пытанням.

Кіраўнік ''Паўднёвага таварыства'' П.І. Песцель распрацаваў асноўныя палажэнні грамадскага і дзяржаўнага ладу Расіі ў праграмным дакуменце ''Руская праўда''. Ён быў ворагам федэратыўнага ладу і прыхільнікам адзінай і непадзельнай Расіі. Чацвёрты раздзел ''Рускай праўды'' так і называецца ''Расія ёсць Дзяржава Адзіная і Непадзельная'' [4, с.186]. Расія, па праекту Песцеля, падзялялася на губерні, якія не супадалі з межамі рассялення розных народаў. Фармальна, усе жыхары Расіі мелі аднолькавыя палітычныя правы. 16-ты раздзел ''Рускай праўды'' меў праграмны загаловак ''Усе плямёны павінны злітымі быць у Адзін Народ''.