Реферат: Пратэнстанцтва в Беларусі

Ідэі, звязаныя з Рэнесансам і Рэфармацыяй, шырока разыходзіліся па ВКЛ у выніку гандлёвых зносін з Нямеччынай і навучання мясцовых юнакоў у заходнееўрапейскіх універсітэтах. Лютэранства на Беларусі не выйшла за межы некаторых гарадскіх купецкіх абшчын, якія пераважна складаліся з немцаў. Шырокае распаўсюджанне на нашых землях атрымаў кальвінізм. Ён быў падтрыманы шырокімі коламі гараджан, шляхты і магнатаў.

Гараджан у кальвінізме вабіў прынцып таннай царквы, самакіраванне ў абшчынах, а таксама вызваленне ад падаткаў на царкву. Шляхту – патрабаванні аб секулярызацыі царкоўных земляў, а таксама магчымасць узмацнення эксплуатацыі сялян: кальвінізм адмаўляў шматлікія каталіцкія святы і прызнаваў нядзелю ў якасці адзінага дня адпачынку. Магнаты падтрымлівалі кальвінізм, бо бачылі ў ім рэлігію, якая аддзеліць ВКЛ ад праваслаўнай Масквы і каталіцкай Польшчы.

Галоўным апекуном Рэфармацыі ў ВКЛ быў "некаранаваны кароль Літвы" віленскі ваявода Мікалай Радзівіл Чорны, які заснаваў у Вільні першую пратэстанцкую суполку і залажыў у Бярэсці першы збор (пратэстанцкую царкву). У хуткім часе арганізоўваюцца дзесяткі пратэстанцкіх суполак і пры іх – зборы, школы, прытулкі, друкарні. Буйнейшымі рэфармацыйнымі цэнтрамі на Беларусі сталі Нясвіж, Бярэсце, Іўе, Кпецк, Наваградак, Віцебск, Лоск, Слуцк. Вакол іх групуюцца выдатныя вучоныя, пісьменнікі, кнігавыдаўцы, самымі вядомымі з якіх з'яўляюцца Сымон Будны (каля 15301593) і Васіль Цяпінскі (каля 15401603). Рэфармацыя спрыяла актывізацыі духоўнага жыцця грамадства, развіццю асветы і арганлзацыі кнігадрукавання, распаўсюджванню рэнесанснагуманістычных і рацыяналістычных тэндэнцый у беларускай культуры, пашырэнню яе міжнародных кантактаў.

Другая, пасля скарынінскай, друкарня на Беларусі была заснавана ў канцы 50х гг. у Нясвіжы М.Р.Чорным. Пры яго двары склаўся гурток выдатных беларускіх гуманістаў, у які ўваходзілі Сымон Будны, Мацей Кавячынскі, Астап Валовін, Лаўрын Крыткоўскі.

Кальвінісцкія школы адчыняюцца ў Вільні, Слуцку, Смаргоні, Наваградку і іншых беларускіх гарадах. Яны знаходзіліся пад заступніцтвам магнатаў і былі арыентаваны галоўным чынам на шляхецкую моладзь. Асноўная ўвага ў іх надавалася тэалагічным дысцыплінам, але вывучаліся таксама беларуская і старажытныя мовы, рыторыка, паэзія, дыялектыка, філасофія, права. У Слуцку дзейнічала школагімназія, дзе рыхтавалі кальвінісцкіх настаўнікаў і кіраўнікоў суполак. Існавалі таксама школа для дзяўчынак, што па тым часе было з'явай надзвычайнай.

Рэфармацыйны рух адыграў пэўную ролю ў развіцці рэлігійнай талерантнасці ў ВКЛ. Выдадзены ў 1563 г. прывілей караля Рэчы ІІаспалітай Жігімокта II Аўгуста ўраўноўваў пратэстантаў у правах з католікамі. У 1573 г. быў прыняты акт Варшаўскай канфедэрацыі аб свабодзе веравызнанняў, тэкст якога ўвайшоў у Статут ВКЛ 1588 г.

У 60я гг. ХVІ ст. у кальвінізм перайшлі такія вядомыя магнаты як Радзівілы, Сапегі, Кішкі, Хадкевічы, Валовічы, Тышкевічы, а таксама значная частка шляхты. Калі ў гэты час іншаземцы пісалі аб магнатах і шляхце ВКЛ, дык лічылі іх цалкам пратэстанцкімі.

Контррэфармацыя на Беларусі пачалася з канца 60х гг. ХVІ ст. Асноўную ролю ў ей адыграў ордэн езуітаў, які быў зацверджаны папам Паўлам ІІІ у 1540 г. У ВКЛ езуіты прыехалі ў І569 г. па запрашэнні віленскага біскупа Валерыяна Пратасевіча. Яны пачалі актыўную дзейнасць і заснавалі ў Вільне свой калегіум. Закранутае рэфармацыйным рухам грамадства, спачатку аднеслася да езуітаў вельмі насцярожана, але яны не спынялі працы. У той час у езуітаў была лепшая ў Еўропе адукацыя, пабудаваная на гуманістычных прынцыпах павагі да вучняў. Вялікую ролю адыграла і тое, што навучанне ў езуітаў было бясплатным. У 1586 г. у віленскім калегіуме і гімназіі ўжо вучылася прыкладна 700 чалавек. З Вільні езуіты пашырылі сваю дзейнасць на ўсю тэрыторыю ВКЛ. Хутка іх калегіумы адчыніліся ў Полацку, Нясвіжы, Віцебску, Мінску, Оршы і іншых гарадах. Вынікі гэтай дзейнасці былі відавочнымі. Дзеці шчырых прыхільнікаў Рэфармацыі рабіліся шчырымі католікамі. Напрыклад, перайшлі ў каталіцтва чатыры сыны М.Р.Чорнага, а адзін з іх нават прыняў сан і зрабіўся віленскім біскупам.

Поспеху Контррэфармацыі на Беларусі садзейнічала і тое, што рэфармацыйны рух падзяляецца на некалькі накірункаў, якія палемізуюць паміж сабой. У пачатку 60х гг. у беларускім пратэстанцтве вылучыўся радыкальны накірунак – антытрынітарызм альбо арыянства. Такую назву ён атрымаў таму, што ў ім адмаўлялася Тройца, а першым супраць хрысціянскага вучэння аб Тройцы выступіў у канцы Ш ст. александрыйскі свяшчэннік Арый.

У антытрынітарысцкім руху вылучаліся дзве плыні:

1.Памяркоўная, да якой належалі Будны і Цяпінскі. Прыхільнікі гэтай плыні крытыкавалі хрысціянскае веравучэнне з рацыяналістычных пазіцый. Яны разглядалі Бога ў якасці безасабовага пачатку, адмаўлялі неўміручасць душы, замагільны свет.

2.Радыкальная, прадстаўнікамі якой былі Пётр з Ганёнзы, Якуб з Калінаўкі, Марцін Чэховіч. Яны не толькі адмаўлялі многія хрысціянскія дагматы, але таксама патрабавалі сацыяльных змен: ліквідацыі прыватнай уласнасці, феадальных прывілеяў, войнаў, нацыянальнай і рэлігійнай няроўнасці. Гэтыя патрабаванні прывялі да канфлікту з прадстаўнікамі больш памяркоўных кірункаў у рэфармацыйным руху і адштурхнулі ад яго шляхту і магнатаў.

Колькасць прыхільнікаў Рэфармацыі на Беларусі ў другой палове ХVІст. пачынае рэзка змяншацца. У 1658 г. Сейм Рэчы Паспалітай прыняў пастанову аб выгнанні арыян. Яны павінны былі альбо прыняць каталіцтва, альбо з'ехаць у іншыя краіны. Пасля гэтага на Беларусі засталіся толькі асобныя пратэстанцкія суполкі.

3. Веравучэнне і культ пратэстанцтва

Як ужо казалася, у пратэстанцтве ёсць вельмі шмат накірункаў, якія даволі часта ставяцца адзін да другога вельмі непрымірыма. Нягледзячы на гэта, можна вылучыць агульныя рысы ў іх веравучэнні і кульце.

Пратэстанцкае веравучэнне грунтуецца на трох асноўных палажэннях, выпрацаваных Марцінам Лютэрам у яго палеміцы з каталіцтвам:

1. Аб апраўданні адзінай верай незалежна ад спраў. У каталіцтве і праваслаўі прызнаецца важнасць для выратавання добрых учынкаў (устрыманне ад грахоў, выконванне запаведзяў, наведванне царквы, малітвы, дапамога бедным і г.д.), якія з'яўляюцца вынікам веры. Лютэр адзначыў, што ўсе гэтыя ўчынкі можна рабіць чыста фармальна, не маючы веры, і адмовіў іх ролю ў выратаванні. Ён сцвярджаў, што чалавек можа верыць у Бога і рабіць усе, што хоча.

Прыняцце палажэння аб апраўданні адзінай верай з'яўляецца вынікам прызнання пратэстанцтвам фундаментальнай сапсаванасці прыроды чалавека першародным грахом. У выніку грэхападзення чалавек страціў здольнасць самастойна рабіць дабро. Усе тыя добрыя справы, якія ён робіць, з'яўляюцца вынікам дапамогі Бога і не могуць быць пастаўлены чалавеку ў заслугу. Таму праз добрыя справы атрымаць выратавання немагчыма, яно можа разглядацца толькі як вынік выкупляльнай ахвяры Ісуса Хрыста, у якую трэба шчыра верыць.

3 пункту погляду пратэстанцтва, веруючы чалавек – гэта той, хто асэнсоўвае грахоўнасць сваей прыроды і таму звяртаецца да Бога з малітвай аб выратаванні. Гэтая малітва павінна быць падмацавана добрасумленным выкананнем сваіх абавязкаў, бо па ступені такой дабрасумленнасці Бог судзіць аб моцы веры і жаданні атрымаць выратаванне. Для пратэстанцтва любы від чалавечай дзейнасці (грамадзянскай, працоўнай, сямейнай і г.д.) набывае рэлігійны сэнс і разглядаецца як форма служэння Богу. Мірскую дзейнасць пратэстанцтва разглядае з пазіцый рэлігійнага прызвання – выкананне чалавекам сваіх абавязкаў лічыцца асноўнай задачай жыцця хрысціяніна.

Вынікам палажэння аб прынцыповай сапсаванасці прыроды чалавека грахом і апраўданні яго толькі верай у выкупляльную ахвяру Хрыста з'яўляецца вельмі важнае для пратэстанцтва вучэнне аб прадвызначэнні. Згодна з ім, кожны чалавек яшчэ да свайго нараджэння прадвызначаны Богам да выратавання альбо да асуджэння. Але ніхто не можа ведаць аб сваім лёсе і таму павінен верыць у міласэрнасць Бога і спадзявацца на свае выратаванне. Менавіта вера і надзея – дары Бога, і паказчык таго, што чалавек, які іх мае, будзе выратаваны. Таксама аб сваей прадвызначанасці да выратавання можна здагадацца па поспехах у практычнай дзейнасці. Калі чалавек іх мае, значыць Бог прыхільны да яго і дае яму ажыццявіць сваё прызванне.

2. Біблія з'яўляецца адзінай крыніцай веравучэння. Кожны веруючы мае права і нават абавязаны чытаць і тлумачыць Біблію. Да гэтага ў каталіцтве права чытаць Біблію і тлумачыць яе змест мелі толькі свяшчэнкікі. Яна выдавалася на лацінскай мове, і не ўсе веруючыя маглі яе чытаць. Лютэр пераклаў Біблію на нямецкую мову. Ён прысвяціў гэтай працы 12 гадоў, набыў шмат хвароб ад сядзячага вобраза жыцця, але стварыў выдатны пераклад. Таксама і ў іншых краінах пратэстанты актыўна пачынаюць перакладаць і выдаваць Біблію на нацыянальных мовах.

Абвясціўшы Біблію адзінай крыніцай веравучэння, Лютэр тым самым адмовіў боскі аўтарытэт Свяшчэннага Падання, якое разглядаў як вынік чыста чалавечай дзейнасці. Такі падыход быў абумоўлены шмат у чым не столькі багаслоўскімі, колькі арганізацыйнымі аспектамі Рэфармацыі. Неабходна было абгрунтаваць існаванне новых пратэстанцкіх цэркваў, а для гэтага абвясціць існуючую хрысціянскую традыцыю створанай не Богам, а людзьмі і тым самым атрымаць права на сваю ўласную дзейнасць. Аднак цалкам адмовіцца ад традыцыі і абапірацца ў сваім веравучэнні толькі на Біблію пратэстантам не ўдалося. Ролю Свяшчэннага Падання ў пратэстанцтве сталі выконваць творы Лютэра, Цвінглі, Кальвіна і іншых дзеячаў Рэфармацыі.

3. Аб усеагульным свяшчэнстве. Адной з асноўных задач Рэфармацыі было пераадоленне злоўжыванняў з боку каталіцкай іерархіі і памяншэнне яе ўплыву на грамадскае жыццё. Пратэстанты ставілі сваёй мэтай стварэнне простай і таннай царквы, узорам якой з'яўлялася для іх жыццё першых хрысціянскіх суполак. Яны лічылі, што кожны чалавек праз сваю веру непасрэдна зносіцца з Богам і таму адмаўлялі каталіцкі дагмат аб выратавальнай ролі царквы. Згодна з пратэстанцтвам, царкоўная іерархія, свяшчэннікі і манахі непатрэбны для справы выратавання. Кожны хрысціянін праз свае хрышчэнне атрымлівае права на свяшчэнства, ён можа прапаведваць і выконваць богаслужэнні. У пратэстанцтве ёсць свяшчэннаслужыцелі, але іх статус прынцыпова іншы, чым у праваслаўі і каталіцтве. Ад іншых членаў пратэстанцкіх суполак яны адрозніваюцца толькі сваёй прафесійнай падрыхтоўкай у галіне тлумачэння Свяшчэннага Пісання, адпраўленні абрадаў і г.д. Сваю дзейнасць яны разглядаюць як службу, на якую іх упаўнаважыла суполка. Кожны дарослы пратэстант мае права і абавязак прымаць актыўны ўдзел у вырашэнні праблем сваей рэлігійнай арганізацыі. У пратэстанцтве адменены цэлібат, бо лічыцца, што ён не прыносіць ніякай карысці і нават шкодны.

Адмаўляючы выратавальную ролю царквы, дзеячы Рэфармацыі імкнуліся зрабіць культ больш простым і танным. Богаслужэнне было зведзена галоўным чынам да чытання Бібліі, казання, спявання псалмоў. Была скарочана колькасць таінстваў, адмоўлены малітвы за памёрлых, шанаванне святых і святы ў іх гонар. Храмы рабіліся больш простымі без пышнага убрання, з іх былі зняты званы.

У веравучэнні і кульце пратэстанцкіх цэркваў таксама ёсць некаторыя адрозненні.

Англіканства з'яўляецца найбольш кампрамісным варыянтам пратэстанцтва, у яго веравучэнні і кульце спалучаюцца каталіцкія і пратэстанцкія элементы. Так палажэнне аб выратавальнай ролі царквы дапаўняецца палажэннем аб выратаванні асабістай верай. Багаслужэнне ў англікан нагадвае каталіцкае. Прызнаюцца ўсе сем таінстваў. Дакументамі, у якіх выкладзены веравучэнне і культ англіканства з'яўляюцца "39 артыкулаў" (зацверджаны ў 1571 г.) і "Кніга агульных малітваў" (зацверджана ў 1662 г.) Англіканская царква мае епіскапальную пабудову, яе іерархія прэтэндуе на пераемнасць улады ад апосталаў. Англіканства распаўсюджана ў Англіі і яе былых калоніях. Зараз налічваецца 25 аўтаномных англіканскіх цэркваў, кіраўнікі якіх прыкладча раз у 10 год збіраюцца на Ламберцкіх канферэнцыях. У Велікабрытані англіканская царква з'яўляецца дзяржаўнай, кіруе ёй кароль (зараз каралева Елізавета П). Духоўным кіраўніком усіх англікан Велікабрытаніі і старшынёй Ламберцкіх канферэнцый з'яўляецца архіепіскап Кентэрберыйскі. Частка епіскапаў займае месцы ў палаце лордаў парламента краіны. Усяго ў свеце зараз налічваецца каля 70 мільёнаў англікан.

Асноўныя палажэнні веравучэння лютэранства выкладзены ў кнізе "Аўгсбургскае веравызнанне", якое складзена вучнем Лютэра Філіпам Меланхтонам у 1530 г. Прызнаецца таксама НікеаКанстанцінопальскі сімвал веры. У кульце лютэран існуе тры таінствы: хрышчэнне, прычашчэнне і споведзь, але апошняя ў якасці таінства прызнаецца не ўсімі. Канфірмацыя, шлюб, сабораванне разглядаюцца як простыя абрады. Лютэранскімі суполкамі кіруе савет на чале з пастарам. У лютэран ёсць епіскапы, якія пасвячаюць пастараў. Пастары з'яўляюцца арганізатарамі рэлігійнага жыцця, тлумачальнікамі Свяшчэннага Пісання, прапаведнікамі і маральнымі настаўнікамі. Лютэранства распаўсюджана ў такіх краінах як Германія, Швецыя, Данія, Нарвегія, Фінляндыя, ЗША. У Аўстрыі, Венгрыі, Францыі лютэранскую царкву таксама называюць евангелічнай. Зараз у свеце прыкладна 75 мільёнаў лютэран і 192 лютэранскіх царквы. Каля 50 млн. веруючых аб'яднаны ў Сусветны лютэранскі саюз, які функцыянуе з 1947 г. На тэрыторыі Беларусі зараз ёсць 4 лютэранскія суполкі, якія складаюцца пераважна з немцаў.

Найбольш радыкальныя змены каталіцкага веравучэння і культу адбыліся ў кальвінізме. Адзінай крыніцай веравучэння лічыцца Біблія. У адрозненне ад лютэранства няма агульнаабавязковага Сімвалу веры. Аўтарытэтнымі для прапаведнткаў з'яўляюцца кнігі Кальвіна "Настаўленні ў хрысціянскай веры" (15361559), "Царкоўныя ўстанаўленні", "Жэнеўскі катэхізіс" (1545), а таксама "Шатландскае веравызнанне" (1560) і "Вестмінсцерскае вызнанне веры" (1547).

Асаблівасцю веравучэння кальвінізму з'яўляецца паслядоўнае правядзенне палажэння аб прадвызначанасці Богам адных людзей да выратавання, другіх – да асуджэння. Ускосным сведчаннем богаабранасці могуць служыць прафесійныя поспехі чалавека. Гэта стымулявала развіццё капіталістычных адносін і надавала ім вышэйшую санкцыю. Заахвочванне накапляльніцтва спалучалася з пропаведзю мірскога аскетызму ў асабістым жыцці (абавязковае наведванне царквы і выкананне жорсткіх маральных нормаў, заклікаў не ленавацца, эканоміць сродкі, але траціць іх не на сябе, а пускаць у абарот і г.д.).