Курсовая работа: Жаночыя вобразы ў творах малой прозы М. Зарэцкага "Сцежкі-дарожкі", "Вязьмо"

Змест

Уступ

Асноўная частка

1. Жаночыя вобразы ў творах малой прозы М. Зарэцкага

2. Жаночыя вобразы раманах "Сцежкі -дарожкі" "Вязьмо"

Заключэнне

Выкарыстаная літаратура

Уступ

М хась Зарэцк (Касянко Міхаіл Яфімавіч ) пражы дужа кароткае, але творчых аднос нах багатае, змясто нае жыццё, якое траг чна абарвалася змрочныя гады стал нскай дыктатуры, у перыяд масавых рэпрэс й, што абрынул ся на савецк народ. У вын ку супрацьзаконных акцый был ф з чна зн шчаны сотн тысяч н чым не в наватых людзей, лёс як х падзял М. Зарэцк .

М хась Зарэцк аднос цца да л ку той вял кай плеяды беларуск х п сьменн ка , чыя творчасць до г я гады знаходз лася пад забаронай або папросту замо чвалася. хоць асобныя творы друкавал ся савецк час, большасць з таго, што складае стрыжань творчай манеры п сьменн ка, не было вядома шырокаму колу чытачо . А м ж тым пяру Зарэцкага належаць так я выдатныя аповесц раманы, як "Голы звер", "Вязьмо", "Сцежк -дарожк ", незакончаны раман "Крыв чы", а таксама шмат твора малой прозы.

Роскв т таленту праза ка прыйшо ся на часы так званай беларус зацы пачатку стал нскага тэрору. Дзве згаданыя акал чнасц не магл , безумо на ж, не па плываць на тэматыку дух яго твора . У мног х творах М. Зарэцк мкну ся асэнсаваць паслякастрычн цкую рэча снасць, тую новую мараль, якую прапаведавал бальшав к . Зарэцк -мастак адчу , што гэтая новая мараль не лепшым чынам уплывае на людзей, калечыць чалавечыя лёсы. Адной з ахвяра савецкага выхавання стала жанчына, якая адма лялася выконваць сваё прыроднае прызначэнне станав лася акты ным грамадск м дзеячам.

Мэтай працы з'я ляецца асэнсаванне жаночых вобраза у творчасц М. Зарэцкага.

Для даследавання паста ленай мэты неабходна вырашыць наступныя задачы:

1. Пазнаём цца з творам , у як х раскрываецца паста леная тэма;

2. Пазнаём цца с стэматызаваць л таратуразна чыя працы па тэме;

3. Вызначыць мастацкую функцыю жаночых вобраза у творчасц ;

4. Акрэсл ть розныя падыходы М. Зарэцкага да паказу жанчыны савецк м грамадстве.

У дадзенай працы мы паспрабуем спын цца на жаночых вобразах у так х творах п сьменн ка: апавяданн "Гануля", "Мар'я" (1922), "На маладое", "Бель" (1924), "Дз ная" (1925), "Навела пра каханне" (1926), "Кветка пажо клая" (1928), аповесць "Голы звер" (1926), раманы "Сцежк -дарожк "(1927) "Вязьмо"(1932).

1. Жаночыя вобразы творах малой прозы М. Зарэцкага

М хась Зарэцк ствары запам нальныя характары прадста н ко тагачаснага грамадства. Але часта яго вага ск равана да жаночых вобраза . Звернемся да вобраза "былых" "новых" жанчын праза ка паспрабуем асэнсаваць х ролю дэйнай глыб н яго твора .

Даследчыца нга Воюш у сва м артыкуле "У непрытульным свеце+" падае думку, што сярод шматстайных сюжэта , праблем характара вымалё ваецца агульны траг чны вобраз жанчына на грэбен жыцця на яго дне. Адцв лая кветка сярод разнатра я с мвал жаночай душы, апаленай пякучым святлом рэвалюцы . Але мы пав нны не згадз цца з гэтым меркаванем. Не ва с х творах а тар паказвае жанчыну на грэбен жыцця на яго дне. У ранн м творы "Гануля" а тар з самага пачатку гаворыць аб безнадзейнай жыццёвай с туацы Ганул : у яе няма хаты, няма на што жыць: "Гануля цётк Арыны за кавалак хлеба гародн ну з чорнай зямл калупала" [3, с. 118]. Был , канешне, светлыя моманты жыцця: "Бачыл , як красуецца стромкая маладая в шня; як яна [Гануля] ззяе, бл шчыць веснавым хараством+был цёмныя ночк , палк я пацалунк , абн мк , глыбок я жарк я цех " [3, с. 118]. Але потым прыехала "Гарадская", якая дала штуршок да новага жыцця, бо пасля сустрэчы Ганул з ёй, яна пачала жыць зус м па- ншаму: " пачало Ганул нешта раскв тать усярэдз не" [3, с. 119].

Спачатку Гануля проста глядзела за дзецьм аднавяско ца , потым мыла х бял зну на працягу сяго гэтага маленькага апавядання Гануля падымалася з кожным крокам усё вышэй вышэй. Так, у гэтым творы а тар паказвае, як гало ая гера ня паднялася з самага н зу выб лася у людз , не наадварот не засталася на дне.

Як п сьменн к рамантычнага к рунку М хась Зарэцк аддава шмат уваг барацьбе пачуцця , душэ ным рухам адз нокага чалавека, таму нездарма яго творах гало нае месца займаюць каханне любо як усеабдымныя, канцэптуальныя, кашто насныя паняцц .

Гэтая тэма прасочваецца мног х творах п сьменн ка ранняй яго творчасц тых творах, як я з'я ляюцца пераходным , так я як "Голы звер", "Кветка пажо клая" нш.

Пра каханне адказнасць за таго, каго мы прыручыл (А. дэ Сэнт-Экзюперы), апавяданне "На маладое". Яго гера ня Марылька замужам за нялюбым Ахрэмам, але знаходз ць адз ную цеху грэшным каханн з маладзеньк м Вас льком. Муж даведваецца пра гэта бярэ знахарк Га рыл х прываротнае зелле для жонк . Апоеная атрутай, ужо цяжарная, Марылька пам рае...

Вобраз Марыльк прадста н цы "старога" яшчэ адз н прыклад "пажо клай кветк ". "А Марылька... Бедная яна... Пан кла без пары, як кветка дрэнным, атрутным паветры. Зацягнула небараку згубная прорва жыццёвай багны..." [3, с. 196], спачувае ёй а тар напрыканцы твора. Жыццёвая багна паказана тут, як апавяданн "Мар'я".

Характар гало най гера н апавядання "Мар'я" выя лены сутычцы з лёсам. А тар вё жанчыну да сапра днага кахання праз выпрабаванн . Пак нутая Андрэем, Мар'я бярэ шлюб са сквапным Ягорам па яго загадзе заб вае сваё дз ця ад Андрэя. У сталым узросце яна сустракае ваеннага п сара Ляксандру, з як м шукае бл зкасц . У л рычным адступленн пра восень жыцця М хась Зарэцк фактычна п са пра сваю гера ню: "Восень жыцця чалавека... Х ба мала хараства гэтым адцв танн душы, у гэтым сумна-пакорным разв танн з уцехам , забавам маладосц ? Х ба не прыгожыя гэтыя астатн я абуджэнн павол засынаючага сэрца, гэтыя астатн я гулл ва-радасныя выбух зам раючага жыцця, гэтыя астатн я запозненыя асенн я кветк ? Запозненая асенняя кветка" [3, с. 46] гэта апошняе каханне Мар' , каханне-ачышчэнне змарнаванай пакутам душы, споведзь любаму сэрцу пра непапра ныя памылк жыцця. Мар'я прымае се дары лёсу вын ку перамагае барацьбе з духо най адз нотай, ганьбай, мужавым фанатызмам, смуткам па дз цяц , "забабонам " старога патрыярхальнага грамадства. Жыццё дорыць ёй як узнагароду хв л ны шчасл вага адцв тання, яшчэ адно малое чарговую надзею.

Неаднойчы а тар называе "дз най" Шумаву гало ную гера ню апавядання "Дз ная". Яна, прадста н ца жанаддзела, прыязджае рас-параджэнне Блонскага для правядзення асветн цкай работы сярод жанок. Яе задача аг тацыя за новы быт, дакладней, за выхаванне дзяцей дзяржавай, каб у жанчын бы час для стваральнай працы. Шумава дзейн чае адпаведна сва м закл кам аддае сына дз цячы дом. Пам ж ёю Блонск м узн кае заемнае пачуццё, але жанчына ба цца выяв ць у сабе чыста жаночыя рысы пак дае яго. У каханн Шумавай змагаюцца эмацыйнае рацыянальнае. Яе жаночая душа яшчэ не зазнала перараджэння, якое прая ляецца праз адма ленне сябе як жанчыны мац . Невыпадкова гера н няма мя тольк прозв шча.

Мы л чым, што гера ня не мкнецца перарадз цца, а зус м наадварот яна дэградуе, яна змагаецца за нейкую дэю, не бачачы перад сабой н чога, акрамя тольк гэтай дэ , якая яе на рац зроб ць шчасл вай.

--> ЧИТАТЬ ПОЛНОСТЬЮ <--