Реферат: Эканамічнае становішча Беларусі ў перыяд узрастання капіталістычных адносін (першая палова ХІХ ст.)

– 1803 г. – указ аб так званых вольных хлебапашцах. Памешчыкі мелі права адпускаць прыгонных з зямлёй за вялізны выкуп. Заставаліся і павіннасці згодна з узаемным дагаворам. У 1848 г. вольныя хлебаробы былі ўключаны ў склад дзяржаўных сялян на ўласных землях.

З мэтай абмежаваць бескантрольную ўладу памешчыкаў, царскі ўрад увеў абавязковыя інвентары — гаспадарчае апісанне памешчыцкіх маёнткаў з дакладнай фіксацыяй колькасці прыгонных, памераў зямельных надзелаў, выконваемых павіннасцяў. У 1844 г. было зацверджана палажэнне аб стварэнні дваранскіх камітэтаў у заходніх губернях для складання абавязковых інвентароў памешчыцкіх маёнткаў. У іх ўдзельнічалі самі памешчыкі, таму сялянам палёгкі яны не неслі.

Інвентары былі ўведзены к 1857 г. ў 1/10 частцы памешчыцкіх маёнткаў (актыўна іх ўвядзенню супрацьдзейнічалі сяляне). Па інвентарах уся зямля, якая знаходзілася ў фактычным карыстанні сялян, захоўвалася за імі. Для вызначэння павіннасцяў за аснову была прынята трэцяя частка даходу з вылучаных сялянам зямель. Інвентарныя правілы часта парушаліся памешчыкамі, тым не менш дзяржава ў некаторай ступені ахоўвала сялян ад празмерных апетытаў іх гаспадароў.

У сістэме кіравання дзяржаўнай маёмасцю (каля 465 тыс. сялян) найбольшае значэнне мела арэнда – калі дзяржаўныя маёнткі аддаваліся ў прыватныя рукі за штогадовыя выплаты дзяржаве з боку арандатараў. Казённай адміністрацыяй кіравалася нязначная частка сялян – каля 5,2%. З мэтай атрымання максімальнага прыбытку праводзілася рэгламентацыя кіравання казённымі сялянамі.

1803 г. – рашэнне аб залогу ў памеры не менш як 1/3 іх кошту казённых арандаваных маёнткаў. Праблему недоімак гэта не вырашыла.

1815 – 1817 гг. – увод інвентарнага нармавання павіннасцяў. Але – гэтыя маёнткі не карысталіся попытам у арандатараў. Расла колькасць выступленняў казённых сялян супраць арандатараў.

Патрабавалася рэформа кіравання дзяржаўнымі сялянамі. Яна была праведзена ў 1837 – 1841 гг. міністрам дзяржаўнай маёмасці П.Д. Кісялёвым. Рэформа мела тры накірункі:

– рэформа кіравання дзяржаўнай вёскай;

– “папячыцельская” палітыка;

– “люстрацыі дзяржаўных маёмасцяў”.

Рэформа кіравання вёскай пачалася ў 1839 г. згодна з спецыяльным палажэннем. Была адменена арэнда дзяржаўных маёнткаў, і быў створаны бюракратычны аппарат, утрыманне якога лягло на плечы дзяржаўных сялян.

“Папячыцельская палітыка” ўключала:

– арганізацыю харчовай дапамогі сялянам;

– арганізацыю пачатковага навучання;

– арганізацыю медыцынскай дапамогі.

Харчовая дапамога на выпадак перыядычных неўраджаяў складалася ў стварэнні грамадскіх запасаў зерня. Галоўнай крыніцай папаўнення кармоў служылі грамадскія заварванні. Аднак колькасць хлеба ў крамах не павялічвалася. Не лепш былі справы і з іншымі пачынаннямі "папячыцельскай палітыкі". Мерапрыемствы папячыцельства фінансаваліся таксама з сум сялянскіх капіталаў і грамадскага збору.

Мэта люстрацыі дзяржаўных маёмасцяў – павышэнне плацежаздольнасці дзяржаўнай вёскі. Мерапрыемствы:

– ліквідацыя сялянскага малазямелля (пераразмеркаванне зямельнага фонду паміж маёнткамі і перасяленне сялян);

– рэгламентацыя і ўніфікацыя павіннасцяў.

Люстрацыя праводзілася ў два этапы: да 1844 г. (захоўвалася фальварачна-баршчынная сістэма), з 1844 г. па 1857 г. (паскораны ўвод аброчнай сістэмы).

Сялянская рэформа мела буржуазны характар, бо спрыяла расшырэнню таварна-грашовых адносін на вёсцы.

Грашовая рэформа 1839-1843 гг. была праведзена міністрам фінансаў Е.Ф. Канкрыным.

Сутнасць рэформы:

– замена папяровых грошай (асігнацый) на крэдытныя білеты;

– крэдытныя білеты павінны свободна разменьвацца на срэбра;

– срэбраная манета – галоўная манета абарачэння, мера ўсіх грашовых папер, каштоўных папер і аблігацый;

– бюджэтны дэфіцыт пакрываўся займамі з банкаў.

Рэформа мела пераходны перыяд (1839-1843 гг.) калі курс рубля асігнацыямі быў вызначаны ў 28,57 канеек срэбрам, у абароце былі часовыя крэдытныя знакі, дзейнічала дэпазітная каса (прымала золата і срэбра ў злітках узамен на дэпазітныя і крэдытныя білеты, роўныя па намінале срэбранай манеце). З 1843 г. асігнацыі і часовыя грошы знішчаліся, уводзіліся дзяржаўныя крэдытныя білеты, што разменьваліся на срэбраную манету.

Рэформа мела станоўчы вынік, бо дапамагла ўмацаваць фінансы дзяржавы.