Реферат: Нормы беларускай літаратурнай мовы

Нармалізацыя – комплекс праблем, якія закранаюць наступныя аспекты: а) вывучэнне праблемы азначэння і ўстаўлення нормы літаратурнай мовы; б) даследаванне ў нарматыўных мэтах моўнай практыкі ў яе адносінах да тэорыі; в) прывядзенне ў сістэму, далейшае ўдасканальванне правіл ужывання ў выпадках разыходжання тэорыі і практыкі, калі з’яўляецца неабходнасць умацавання норм літаратурнай мовы.

Тэрмін кадыфікацыя з’яўляецца больш вузкім ў параўнанні з тэрмінам нармалізацыя і выкарыстоўваецца ў выпадках, калі ідзе гаворка аб рэгістрацыі правіл у нарматыўных працах. Кадыфікаваныя нормы літаратурнай мовы – гэта нормы, якімі павінны карыстацца ўсе носьбіты мовы, любы слоўнік ёсць кадыфікаванне.

Нармалізацыя – гэта працэс станаўлення, выпрацоўкі нормы, яе апісання моваведамі. нармалізацыя ўяўляе сабой гістарычна працяглы адбор з моўных варыянтаў адзіных, найбольш ужывальных адзінак. Нармалізатарская дзейнасць знаходзіць свае выражэнне ў кадыфікацыі літаратурнай нормы – яе афіцыйным прызнанні і апісанні ў выглядзе правілаў у лінгвістычных выданнях (слоўніках, даведніках, граматыках). Т.ч., кадыфікацыя – выпрацаваны звод правілаў, які прыводзіць у сістэму нарміраваныя варыянты, ‘узаконьвае’ іх. Г.зн., тая ці іншая з’ява. перш чым стаць нормай, перажывае працэс нармалізацыі, а ў выпадку грамадскага адабрэння замацоўваецца, кадыфікуецца ў правілах, фіксуецца ў слоўніках з рэкамендацыйнымі паметамі.

Нармалізацыю беларускай мовы ў савецкі час умоўна можна разглядаць як выпрацоўку літаратурных норм на ўсіх маўленчых узроўнях да 1933 г. (“Граматыка” Б.Тарашкевіча), на працягу 1933-1957 гг і пасля 1957 г. Інакш пра гэты працэс можна гаварыць як пра працэс выпрацоўкі і стабілізацыі літаратурных норм на нацыянальнай глебе, збліжэнне выпрацаваных норм з рускамоўнымі і вызваленне норм беларускай літаратурнай мовы ад рускамоўнага ўплыву. Згаданае дае права разважаць пра рухомасць норм сучаснай беларускай літаратурнай мовы.

Такім чынам, маўленне лічыцца правільным, калі ў ім адсутнічаюць парушэнні агульнаабавязковых літаратурных норм і само яно як звязная мова адпавядае ўсім законам сучаснай беларускай мовы. Сучаснай беларускай літаратурнай мове ўласцівы арфаэпічныя, акцэнталагічныя, арфаграфічныя, пунктуацыйныя, лексічныя, словаўтваральныя, марфалагічныя, сінтаксічныя, фразеалагічныя і стылістычныя нормы.

Арфаэпічныя нормы -- гэта правілы вымаўлення галосных і зычных гукаў, гукавых спалучэнняў, правілы інтанацыі. Паводле норм сучаснай беларускай арфаэпіі вельмі выразна вымаўляюцца галосныя пад націскам, а зычныя – перад галоснымі і санорнымі, г.зн. калі ягны знаходзяцца ў моцнай пазіцыі: колас, кніга, вучань. У іншых пазіцыях не мяняюць сваёй якасці і з’яўляюцца гукамі поўнага ўтварэння толькі ы, й, р. Усе астатнія відазмяняюцца ў большай ці меншай меры або зусім пераходзяць у іншыя гукі. Напрыклад, у спрадвечных беларускіх словах о, э не пад націскам пераходзяць у а, у пераходзіць у ў, пры змякчэнні д, т пераходзяць у дз, ц. Як і на стыку прыстаўкі з коранем у межах слова, так і на стыку слоў і словазлучэнняў у межах сказа і можа пераходзіць у ы (пасля цвёрдых зычных, акрамя г,к,х) і ў й (пасля галосных): адыграць, педі[ы]нстытут, прайграць, сястра [й] брат. Націскны пачатковы і мае пры сабе j: jіх, jімі; пасля галосных у сярэдзіне слоў і таксама вымаўляецца як jі: змяjіны, краjіны.

Вымаўленне некаторых зычных і іх спалучэнняў вельмі цесна звязана з фізіялогіяй гукаў беларускай мовы, з работай органаў маўлення беларусаў. Так, шыпячыя ж ш дж ч, губна-губны ў, вібрант р практычна не вымаўляюцца мякка, й – цвёрда, а дж дз дзь – як два гукі (вымаўленне [дэжэ], [дэзэ] не адпавядае нават дыялектнаму вымаўленню). У беларусаў г фрыкатыўны, або шчылінны, выбухным (змычным) ён бывае толькі ў запазычаных словах тыпу гуз, гузік, гірса (пустазелле), гонта (дахавы матэрыял), ганак, мязга (мяккая частка дрэва), нягеглы і вытворных ад іх, а таксама як вынік асіміляцыі ў словах вакзал, пакгауз.

Губна-губныя б, п, м, ў і губна-зубныя в, ф не могуць быць мяккімі ў канцы слоў ці перад іншымі мяккімі зычнымі: голуб, сем, кроў, аббіць; яны ж, як і д т г к х й р не могуць быць падоўжанымі (асабліва мяккімі падоўжанымі). Названыя шыпячыя (ж ш дж ч) перад свісцячымі з с дз ц прыпадабняюцца, і наадварот (асіміляцыя шыпячых да свісцячых, свісцячых да шыпячых): возі[c]я, на пе[ц]ы, [ш]ытак, [ш]ыць. Асімілятыўная мяккасць адбываецца перад любымі мяккімі, акрамя г’, к’, х’ і толькі са свісцячымі: дз’веры, з’ява, ц’вік, але згінуць, скінуць.

У большасці выпадкаў д т ч к не ўжываецца з с: гара[ц]кі, савe[ц]кі [т+c], баранаві[ц]кі [ч+с]. Не ўжываюцца разам таксама д т з ч: дакладчык [чч], лётчык [чч], а таксама не ўжываюцца яны і паміж сабой: Гумбальт, Шміт.

ручнік яечня і разм яешня

Зычныя з с н л дз ц ж ч ш у інтэрвакальным становішчы на месцы былых усходнеславянскіх спалучэнняў ‘мяккі зычны + ь + j’ вымаўляюцца як падоўжаныя. Л н перад мяккімі дз’ ц’ н’ й вымаўляюцца толькі як мяккія, але перад іншымі мяккімі зычнымі могуць вымаўляцца і мякка і цвёрда: каман’дзір, ман’цёр, але банкір, бензін, кансервы.

З ХІ да ХУІ ст. беларуская мова набыла такія спецыфічныя рысы ў фанетыцы і арфаэпіі, як поўнагалоссе (маланка, полымя), прыстаўныя і ўстаўныя галосныя (імхі, віхор, рубель), чаргаванні галосных і зычных, асіміляцыя і дысіміляцыя зычных і г.д.

На арфаэпічныя нормы беларускай мовы значны ўплыў аказвае руская мова. Так, назіраюцца дзве асаблівасці ўздзеяння рускай мовы.

Першая праяўляецца ў маўленні тых асоб, якія беларускую мову вывучаюць пасля засваення рускай. У даным выпадку адбываецца атаясамліванне гукаў беларускай мовы з падобнымі гукамі рускай мовы (гэта называецца ўяўная тоеснасць – Рэфармацкі): ч’ д’ т’.

Другая асаблівасць уплыву рускага вымаўлення характэрна для вымаўлення асоб, якія свабодна карыстаюцца і той, і другой мовамі. У такіх выпадках парушэнні вымаўленчых норм датычацца звычайна асобных гукаў у пэўных пазіцыях: б’jю, сем’, магу – мо[к].

Вымаўленне заўсёды суправаджаецца пэўнай інтанацыяй. Інтанацыйныя нормы сучаснай беларускай мовы фактычна растварыліся ў акцэнталагічных, пунктуацыйных і сінтаксічных. Як сукупнасць фанетычных сродкаў, што выражаюцца ў паслядоўных зменах вышыні тону, сілы і працягласці гучання, а таксама ў зменах тэмбру голаса, інтанацыя праяўляецца пры выразным чытанні і дэкламацыі. З дапамогай інтанацыі ўстанаўліваюцца сэнсава-граматычныя разнавіднасці сувязі паміж асобнымі часткамі выказванняў, падзяляюць сказы на апавядальныя, пытальныя, пабуджальныя і клічныя, акрэсліваецца эмацыянальнасць і экспрэсіўнасць выказвання і інш. У залежнасці ад інтанацыі адрозніваецца кніжны і гутарковы, поўны і няпоўны стыль вымаўлення.

Поўны стыль -- выразнае вымаўленне – характэрны для маўлення дыктараў, лектараў. Тэмп такога маўлення запаволены, вымаўленне націскных і ненаціскных галосных гукаў выразнае.

Няпоўны стыль -- беглае вымаўленне – характарызуецца больш хуткім тэмпам, ненаціскныя галосныя і нават склады падвяргаюцца рэдукцыі, назіраецца пропуск, глытанне гукаў, складоў.

Умовай правільнага маўлення з’яўляецца прыгожае, эстэтычнае гучанне (так, напрыклад, непрыгожа гучыць нагнятанне гука р). Даныя прасодыкі – навукі аб прынцыпах і сродках члянення маўлення і злучэння яго структурных частак – паказваюць, што спецыфічная інтанацыя беларускай мовы забяспечвае ёй адметнасць у больш павольным тэмпе, мілагучнасці, вакальнасці.

Акцэнталагічныя нормы – гэта сістэма націску ў сучаснай беларускай мове. Пры яго дапамозе адрозніваюцца розныя словы і словаформы ў межах адной часціны мовы: кара -- кара, рукі -- рукі; розныя часціны мовы: мазалі (назоўнік) -- мазалі (дзеяслоў). Адрозніваюць слоўны, тактавы, фразавы націскі. Асобнае месца адводзіцца лагічнаму націску як інтанацыйнаму выдзяленню важнага ў сэнсавых адносінах слова з мэтай сканцэнтраваць на ім увагу: ‘Ты ‘пойдзеш у ‘школу? Беларускі націск сілавы, свабодны і пераважна рухомы. Службовыя словы свайго націску не маюць. У складаных і складанаскарочаных словах, апроч асноўнага, могуць быць і дадатковыя націскі: пылаводанепранікальны. Акцэнталагічныя нормы з’яўляюцца адным з асноўных паказчыкаў маўленчай культуры чалавека (алфавіт, процэнт, портфель).

Свабодны і рухомы націск ў беларускай мове складае пэўныя цяжкасці ў працэсе навучання: націск можа мяняць свае месца: ночы – начэй. На ўзроўні акцэнталогіі існуе варыянтнасць. Варыянты забяспечваюць менш рэзкі пераход ад старой нормы да новай, а часам набываюць стылістычную маркіраванасць: ласкавы -- ласкавы; марынованы – марынаваны, навылет – навылёт, надалей – надалей.

Акрамя варыянтаў у межах нормы, якія фіксуюцца ў слоўніках, у маўленні адзначаюцца ненарматыўныя варыянты, што звязана з пранікненнем у літаратурную мову дыялектных варыянтаў, з уплывам акцэнталагічнай сістэмы рускай мовы, з няправільным засваеннем месца націску ў запазычаных словах, з дзеяннем законаў аналогіі ўнутры самой беларускай мовы (уплыў дыялектаў: бульбя’ны, пах’мурны, шматвя’ковы; рускай мовы: гала’ву – ‘голаву; са’мога – сама’го).

У адносінах месца націску назоўнікі вызначаюцца прыкметнай прыкметнай неаднастайнасцю. Выдзяляюцца назоўнікі з нерухомым і рухомым націскам (гром – грома; косць – касцям). Для адных слоў – усіх форм яго парадыгмы – характэрна пастаяннае, нерухомае месца націску; для другіх – рознамясцовае: у адных формах парадыгмы, напрыклад, націск на аснове (бог – бога), у другіх – на канчатку (мн.л. багі, багоў).

Пераважная большасць назоўнікаў мужчынскага роду характарызуецца нерухомым націскам, які можа замацоўвацца ці на аснове, ці на флексіі. На месца націску ўплывае наяўнасць пэўнай ммарфемы, у прыватнасці, суфікса ці прэфікса. Так, назоўнікі, утвораныя з дапамогай суфіксаў -ан (-ян), -ей, - ізм, -ызм, -іст, -ант, -ёр маюць, як правіла, фіксаваны націск на гэтым суфіксе: буран, велікан, грубіян, багацей, парадыст, паланізм. Назоўнікі, утвораныя ад дзеясловаў пры дапамозе прэфіксаў вы-, по-, под-, про- маюць фіксаваны націск на гэтым прэфіксе: вываз, вымысел, посвіст, пропуск.

Сярод назоўнікаў ніякага і жаночага роду вылучаюцца парушэнні нормы пад уздзеяннем аналогіі, рытму верша, мастацкай задачы: зайздрасць – зайздросць (па аналогіі з зайздросны). Сустракаюцца акцэнталагічныя варыянты, што ўзніклі пад ўплывам народных гаворак:

вачэй: воч, вочаў, вочай, вачыма, вачамі: вачмі;

плячамі, плячыма: плячмі;

дзвярамі, дзвярыма: дзвярмі;

папалішча: ‘попалішча.