Ұлық болсаң кішік бол шығарма

    Үш күн демалыстан кейін (кеше Кореяда мереке күні болды) бүгін сабаққа бару кәдімгідей қиынға соқты. Таңғы сағат тоғыздан үшке дейін екі сабағым бар еді, амал жоқ (ұйқым қанбаса да) бір көзім ашық, бір көзім жұмулы күйде сүйретіле басып универге келдім. Бірінші сабақ «New media journalism», ағайымыз әдеттегідей кафедрада қаққан қазықтай қаздиып тұр. Менің быж-тыж түрімді көріп шошыды ма қайдам, сабақ бастамас бұрын шетелдік студенттер ретінде алдымен біздің хал-жағдайымызды сұрап бәйек болды. Еңсеміз көтеріліп, кәдімгідей көңіліміз марқайып қалды. Бірақ байқаймыз, бүгін әдеттен тыс ағайымыздың қимылы сылбыр, жүзі салыңқы көрінді. Сол ойымызды жинап та үлгермедік, профессор кеше терезеге шалқасынан құлап,  күжірейген шүйдесін жарақаттап алғанын жеткізді. Кіші-гірім операция жасауға тура келіпті. Сондықтан егер бүгін сабағы өз деңгейінде өтпесе, оған түсіністікпен қарап, кешірім етуімізді өтінді. Профессор ағайға іштей риза болдым. Жарақаты толық жазылып, емделіп шыққанша жұмысқа келмей, аяқты аспаннан келтіріп үйде жата берсе, кім сөгіп жатыр екен оны? Жоооқ, бірақ ол өзінен гөрі студенттерді жоғары қояды. Неге оқытушының жеке бас проблемалары оқу процесіне кедергі келтіруі тиіс? Неге оқытушының кесірінен студенттер зардап шегуі керек? Түптеп келгенде студенттер жақсы білім аламыз деп дәл осы оқу орнын, дәл осы мамандықты және дәл осы сабақты таңдаған жоқ па? Ендеше олардың төлеп жатқан қаражаты желге ұшқандай болмағаны маңызды. Міне, мұнда оқу-білімге, ғылымға деген көзқарас осындай! Түстен кейін «Салыстырмалы мәдени құндылықтар теориясы» пәнін өттік. Бүгінгі тақырып Шығыс пен Батыс адамдарының ойлау жүйесі мен қабылдау қабілеттеріндегі айырмашылықтар мен ерекшеліктер туралы. Өте қызықты болды. Сабақ бітісімен ағайымыз бізге, яғни шетелдік студенттерге жарты сағат уақыт бөлуімізді сұрап, жақын жердегі кофеханаға апарып өз қалтасынан қонақ қылатынын айтты. Біз барған құрлы ішімізден қысылып-қымтырылып болдық. Ұстазымыз бәрімізге кофе әперді де (бұл жақта кофе ішу – демалыстың бір түрі ретінде қабылданады) емін-еркін сұхбатқа көшті. Әрқайсымыздың еліміз туралы жеке-жеке сұрап, өз пікірлерін ортаға салды. Өзінің он жылдай шетте оқығанын, сондықтан біздің жағдайымызды жақсы түсінетінін айтып, егер қандай да бір қиыншылықтар немесе түсініспеушіліктер болса, еш қысылмай тіке өзіне хабарласуын сұрады. Енді бір аптадан соң аралық бақылау басталады, соған ішкі қобалжуымызды аздап сейілткісі келген сияқты. Сүйтіп бүгін сабақтан ерекше көңіл-күймен, мәз-мейрам боп оралдым. Ал бәрінен бұрын өздерін қашан да шәкірттері алдында кішіпейіл әрі тең дәрежеде ұстайтын ұстаздарыма қатты риза болдым. «Ұлық болсаң кішік бол» деген осы!