Пераказ стосик сшыткау

Аднойчы і я правініўся перад мамай. Меўся грэх. Наш агарод упіраўся ў школьны парканчык, і калі неяк узімку яна папрасіла мяне паднесці стосік сшыткаў, я і рушыў напрамкі. А разгулялася завіруха, шалеў вецер, ён шпурляў у мой твар, здавалася, жменямі пякучую крупку. І тут здарылася непапраўнае: калі я быў ужо каля пуні, вецер усё ж выхапіў з маіх рук стосік сшыткаў і пачаў апантана гартаць іх, я кінуўся падбіраць сшыткі, але дзе там!.. Каляровыя прамаканкі разляталіся асобна, нібы феерверк у гонар маёй бездапаможнасці. З апушчанай галавой я сядзеў на табурэце перад мамай, шмыгаў носам, а яна плакала: нёс я сшыткі з сачыненнем па роднай мове ў шостым — чамусьці запомнілася мне надоўга гэта — класе. Перапісвалі сачыненне вучні ці не, не магу сказаць, не ведаю, але я тады цвёрда вырашыў стаць настаўнікам і насіць стосікі сшыткаў так, каб іх болей ніколі не вырваў вецер з маіх рук... Я скажу пра гэтую мару маці, але значна пазней... Калі я ўспамінаю сваю хату, то бачу швейную машынку "Зінгер", на якой мама шыла сукенкі і спадніцы вясковым кабетам. Ухітралася ж неяк паміж урокамі, складаннем планаў і праверкай сшыткаў і хатняй гаспадаркай рабіць і гэта. Бачу я і прыгожую вышыванку, што вісела на сцяне ў мамінай спальні. Да вышыванкі былі прымацаваны інстытуцкі "ромбік" і значок "Выдатнік народнай асветы". Яна была добрай настаўніцай, для многіх вучняў любімай.