Маленькое стихотворенне мой род на белорусском

О Беларусь, мая шыпшына, зялёны ліст, чырвоны цвет! У ветры дзікім не загінеш, чарнобылем не зарасцеш. Пялёсткамі тваімі стану, на дзіды сэрца накалю. Тваіх вачэй — пад колер сталі — праменне яснае люблю. Ніколі пройме з дзікім ветрам не развіваць дзявочых кос. Імкнешся да Камуны Свету, каб радасць красавала скрозь. Варожасць шляху не зачыніць: у перашкодах дух расце. О Беларусь, мая шыпшына, зялёны ліст, чырвоны цвет!

Бэзавым кустом у былыя часы  Ламалася пышна пращурное дрэва.  Грымелі слаўныя, не вельмі, імены.  Дынастыі мацавалі продкаў крэда.  Каранямі роду карыстаючыся умела,  Зігзагамі дасягнулі тых нябесаў,  Куды карона царская смела  Выказаць сваю боскую ліслівасць.  Мяняліся часы, мельчали лесу.  Сярэбраны канчаўся дрэва стагоддзе.  Невядомыя прыйшлі на змену людзі.  Зачаўрэў генеалагічны росквіт.  Скончыўся перыяд святочных уцех,  Адзін нарадзіўся прадаўжальнік роду.  Меў сумнеўны поспех у дам,  Сябе слагала бедная парода.  О, Божа! Фіналам бегу буду я.  Прыму пакорліва векавую цяжар.  Бездетностью канчаю палкія года.  З–за мяне на род праклен ляжа...  Калі замагільны свет пакажа  Вялікіх, не вельмі, продкаў чараду,  Гасподзь мне па сакрэце скажа –  Парог я раю першым перайду.