Шығарма ата-анамды үлгі тұтамын срочно плиз

 Ата-аналарымыз үнемі бізді айтып мақтанып жатады. Жұрт таңғаларлық ештеңе тындырмасақ та, солай. Әр ата-ана үшін өз ұлдары мақтаныш. Бірақ біз олардың атын айтып, мақтанып көрдік пе?! Оларды мақтаныш еттік пе?! *** Бұрыннан бері, ата-анам мені мақтаныш ететін. Кішкене кезімнен сабақты жақсы оқыдым. Ата-анаммен бірге жүргенімде, үнемі басқалардың мақтауы мен сүйінішін еститінмін. Әр жолы басқалардың таңдайларын қаға: «Бұл сенің ұлың ба? Не деген сүйкімді, өзі зерек екен. Биыл тағы сыныпта бірінші болыпты деп естідім» деген мақтауларын естігенде, әкем мейірлене басымнан сипайтын. Сол кезде маған оның бүкір белі мақтаныштан жазылып кеткендей, ал шешемнің жүзіндегі әжімдері де біржола жоғалып кеткендей болатын. Кейін, университетке түстім. Әр айда телефон шалып, әке-шешемнен ақша сұрағанымда, титтей де жасқанбайтын, қынжылмайтын едім. Өйткені оларды бір-ақ сәтте атақ-абыройға ие еткен – менмін. Мен әйгілі университеттің шақыруын тапсырып алған кезден бастап, әке-шешемнің еңсесі ел-жұрттан әлдеқайда биіктеп кетті. Олардың аты аталғанда өзгелер «Иә, білемін, білемін! Олардың ұлы шет елдегі әйгілі университетте оқиды емес пе?» десетін. Оқу бітіріп, елге оралған соң, шетелдік компаниялар қаржы қосқан ірі серіктікте істедім. Әдеттегі кеңсе қызметкері болсам да, менің ауызымнан шыққан жұмысқа қатысты «мәртебелі сөздерді» естігенде, ата-анамның жанарында маған деген сүйініш менмұндалап тұратын. Әрине, өзгелердің баласы мендей бола алған жоқ. Мен үшін мақтанбай қайтсын?! Сөйтіп, мен өз отбасымның қожасына айналдым. Үйде қандай жұмыс болса да, әкем алдымен маған телефон шалып, ақыл сұрайтын. Пікірім кейде дұрыс болмай жатса, олар өз көзқарастарын ақырын ғана білдіретін. Мен оларды барып тұрған ескішіл, сырт дүниеден хабарсыз, құдық түбіндегі бақа сияқтысыңдар деп жазғырғанымда, олар ұлымыздың айтқаны жөн. Қалай да бізге қарағанда көкірегі ояу, көзі ашық қой. Бір амалын осы табар дейтін де, айтқаныма көнетін.