Сочинение на тему "Восень" (беларусская литература)

Пра восень часта кажуць: залатая восень. Чаму, здагадацца не цяжка : лісце на дрэвах з зялёных перафарбоўваць ў самыя розныя адценні залатога і залацістага. Жоўтая охра, чырвоная медзь, зялёная латунь, карычневая бронза, бледна – жоўтае і памяранцава – жоўтае золата – гэтыя колеры перш за ўсё нагадваюць пра восень. Паглядзіш на лес, які ўвесь афарбаваны ў такія адценні і міжволі падумаеш : так, залатая восень. Гэта сапраўды вельмі прыгожая пара, можа быць, самая прыгожая ў годзе. Ва ўсякім выпадку, многія мастакі асабліва любяць пісаць менавіта восеньскія пейзажы. Гэтая тэма дае ім самы багаты выбар фарбаў. Вызірні ў акно : якая там прыгажосць! Жыхары горада мітусліва і рэдка ўмеюць цаніць прыгажосць напоўненых маўчаннем хвілін. Іншая справа – вёска, якая патанула ў шолаху лістоты і шэпце траў. Я рады, што жыву ў вёсцы, і магу акунуцца ў чароўную цішыню лесу. Восень у самым разгары. Тонуць у рыжым травяным балоце зялёныя астраўкі. Тонкія стволікі белых бяроз – у агні залатога лістапада. Адны толькі елі і хвоі захаваюць да новага года пышны цёмна -зялёны ўбор. Золата паўсюль: на дрэвах і на зямлі. Залаты нарад навакольных дрэў адцяняе бледна – блакітнае неба. Яно толькі дзе-нідзе прасвечвае скрозь залатую лістоту, з’яўляючыся своеасаблівым фонам для новага строя гэтых прыгажуноў. Нават старое каравае дрэв , якое варта ў двары школы, змянілася, змяніўшы зялёнае сукенка на залатое. Толькі трава яшчэ не зусім памяняла нарад , ды на некаторых лісточках прагледжваюць зялёныя плямы. Але на фоне гэтай неброской зеляніны яшчэ дзівосна глядзіцца восеньскае ўбранне таполяў , маладых бяроз і асін . “Унылая пара! Вачэй зачараванне ! » – Так пісаў пра восень Аляксандр Сяргеевіч Пушкін. Ідзеш і радуешся такой прыгажосці. І пачынаеш разумець , чаму паэты так любілі апяваць восень. А часам проста слоў няма , ну немагчыма апісаць усё тую прыгажосць , якая адкрываецца перад табой. Шпацыруеш па гаі і не можаш нагуляцца, так не хочацца пакідаць гэтую прыгажосць. Вельмі прыгожа рана раніцай, калі добрае надвор’е. Залатыя дрэвы проста ззяюць на фоне яркага блакітнага неба. Нельга не захапляцца прыродай, няма нічога выдатней яе. Ах ! Як выдатна, проста дух захоплівае ад усяго гэтага хараства. Шкада, што пара гэтая зусім нядоўгая. Калі каляндарная восень доўжыцца тры месяцы , то залатая восень – калі ўсе дрэвы стаяць жоўтыя – усяго два-тры тыдні. І, вось пацешыўшы воччы чыстымі залатымі адценнямі, лісце раптам пачынаюць хутка абсыпацца. Лістота, якая засталася на дрэвах, радзее штодня, лістапад узмацняецца. Зямля таксама становіцца пакрытай золатам, гэта золата – апалае лісце – шамаціць пад нагамі. І настрой трохі сумнае ад таго , што гэтая прыгажосць так недаўгавечная. Чым больш лісця на зямлі, тым менш іх на дрэвах. І аднойчы лісця на дрэвах не застанецца зусім, толькі чорныя голыя ствалы. Гэта таксама ўсё яшчэ восень , але ўжо не залатая.

Вот и пришла самое ярко время года – золотая осень. Для кого-то эта пора заунывная, но для меня - самая любимая и самая желанная. Деревья, перед тем как окончательно скинуть свою листву, надевают золотые одёжки из стремительно желтеющих листьев. Блестит на солнце, переливаясь золотцем, берёзка. С лёгким ветром роняет железные листья клён. Листопад, кружась в безумной пляске, устилает влажную от частых дождей почву. По чёрному зеркалу пруда плывут разноцветные листья-кораблики. Деревья в лесу изобилуют красками золотой осени, вот только дуб осыпался полностью, и, обнажив сухие ветви, раньше всех приготовился к зиме.Ветер с шумом кружит листья. На небе проплывают последние кучевые облака. Грозовых дождей уже не бывает, стремительно холодает одновременно с появлением обильных проливных дождей. Совсем скоро первые заморозки.Но вот небо проясняется. Солнышко радует последним теплом, и всё вокруг преображается. Сегодня один из таких дней. На дворе жарко, почти как летом. Только холодный ветерок напоминает, что лето ушло безвозвратно. Лес полыхает желто-оранжевым костром. И среди этого пламени зеленью проступают островки сосен и елей. На увядающей траве сверкают нити паутины. Их всегда сравнивают с серебром. Но мне они больше напоминают жемчуг своим перламутровым блеском. Паутина разлетается повсюду. Вот такую осень я люблю. Хочется отправиться в лес, просто так побродить по опавшей листве. Я ощущаю шорох листвы под ногами. Чувствую её аромат. И, оставив все дела, я отправляюсь в осеннюю сказку!