Реферат: Аляксей Русецкі (1912-2000)

Што значу я ў сусвеце, куды рухаецца жыццё і ў чым прызванне чалавека, калі ў яго такі кароткі ў параўнанні з гісторыяй — век? Падобныя пытанні здаўна прыцягвалі ўвагу паэта, узбуйнялі постаць яго лірычнага героя. Паэт не можа абмінуць вострых экалагічных праблем:

Тлумна, прагна сваё мы будуем жыццё, аж трасецца зялёная наша радзіма.

Словам, пра якія б высокія матэрыі ні гаварыў А. Русецкі, ён не быў бы паэтам сучаснасці, калі б не спускаўся з нябёсаў на зямлю, калі б не хваляваўся за лёс духоўных каштоўнасцей чалавека. Ён упарта даводзіць, што будучыня Зямлі, будучыня чала

вецтва, для якога яна толькі "калыска", — у руках чалавека. Яна залежыць ад яго разумнасці, духоўнасці, маралі.

Так спалучаюцца ісціны, вялікая і малая, апладняючы адна другую, што адбіваецца і на паэтыцы. А. Русецкаму патрэбна форма, якая дазволіла б на шырокім філасофскім грунце асэнсаваць і канкрэтную гісторыю, і чалавечае быццё, і сябе ў гэтай гісторыі, у гэтым быцці. Паэма становіцца, можна сказаць, улюбёным жанрам А. Русецкага.

Дзве паэмы — "Поле жыцця" і "Покліч" — увайшлі ў зборнік "Позірк" (1977). Гэты зборнік, як і наступны — "Крокі сэрца" (1980), — у цэлым нельга аднесці да найбольш значных дасягненняў аўтара — пісаліся вершы як бы па інерцыі, уласцівай усёй тагачаснай паэзіі, якая перажывала тады нешта накшталт стагнацыі. Праўда, асобныя творы спынялі ўвагу ўжо і тады. Цікавы, напрыклад, у філасофскім плане верш "Язычнік" (1979), у якім аўтар згадвае далёкага продка ("прашчура") з яго жаданнем "займець праўдзівейшага бога":

Каля Дняпра знайшоўшы пснь ад зломленай асіны шэрай, і першы дзень і пяты дзень ён працаваў разцом, сякерай.

У ценю дрэў ён шчыраваў, дзсд барадаты, у стружцы белай, і бога ўзнікла галава з абліччам цвёрдым, скамянелым.

Нажом гарачым ён правёў па мёртвых вуснах асцярожна, і бог паварушыў брывом, паціху заўсміхаўся злосна.

I майстра ўкленчыў перад ім, пасля прынёс карэц з вадою і хлеб на ручніку льняным, а бог сустрэў ухмылкай тою ж.

I апантаны чалавек, ужо ачмураны, тым часам нажом далонь сабе рассек, крывёю богу вусны мазаць...

Верш дастаткова неадназначны па свайму зместу (неадназначнасць — адна з адзнак паэзіі), і тлумачыць яго можна ў розных плоскасцях. Але як бы там ні было, у ім закранаецца праблема дваістасці чалавека: з аднаго боку, ён, як вядома, істота духоўная, з другога — сын неабдымнага свету прыроды. Прырода — адна з скразных тэм у Русецкага. У 60я гады, у вершы "Адкрыццё", пра які ўжо ішла размова вышэй, усхваляваны аўтар пісаў аб сваім "сваяцтве" з шматстайным светам прыроды, пра што нагадаў яму чырвоны колер чалавечай крыві і агнявыя барвы асенняй лістоты. Аднак, будучы сынам прыроды, чалавек адпаведна з'яўляецца і носьбітам усіх яе ўнутраных уласцівасцей і, калі гэтак можна сказаць, недахопаў. Гаворка ідзе перш за ўсё пра так званыя субстанцыянальныя сілы "сусветнага зла", якія стоены як у навакольным асяроддзі, так і ва ўнутранай, біялагічнай прыродзе чалавека. Што такое прырода? Прырода, сцвярджаюць філосафы, гэта жыццё прыроды. Яна сама па сабе не можа быць ні злой, ні добрай, але судакрананне з ёю, пачуццё яднання могуць выклікаць у чалавеку вельмі пэўныя эмоцыі — злыя альбо добрыя. Злыя — гэта "цёмныя" інстынкты, жорсткасць, звярынае суперніцтва, імкненне да ўлады, і паэту цяжка адмовіць у паслядоўнасці — ён мае рацыю: чалавек і сёння ў многім застаецца "язычнікам", які дзеля самасцвярджэння ўласнага "я" часта ставіць на першае месца ўладнасць, жорсткасць, агрэсіўнасць, падпарадкавальнасць з боку ііппых. Магчыма, пра гэта і хацеў сказаць аўтар "Язычніка".

Разам з вершамі ў зборніку, крыху асабняком, стаялі дзве паэмы — "Поле жыцця" і "Покліч". Аўтар выкарыстаў магчымасці гэтага шырокафарматнага жанру, каб і на гэты раз заглыбіцца ў маральнае быццё сучасніка, свет яго духоўнай дзейнасці — вось што асабліва цікавіць паэта.

Антон Маевіч — галоўны герой паэмы "Поле жыцця" — на спецыяльнасці ўрачветэрынар. Звычайны, радавы, як кажуць, чалавек. У нечым ён нават супрацьстаіць героям папярэдніх паэм. Аднак біяграфія яго таксама гістарычна вельмі насычана.

Антон Маевіч — жывая гісторыя беларускай калгаснай вёскі, яе сумленне. Ён добра памятае і пару калектывізацыі, цяжкія ваенныя і пасляваенныя гады. Пры заканчэнні ветэрынарнага інстытута яму прапанавалі застацца на кафедры. Аднак маладога спецыяліста пацягнула ў родны раён. Паэт і на гэты раз ужывае прыём рэтраспекцыі ("Збірайся з думкамі, едзем назад на тваім кані"), каб паказаць выразную лінію працоўнай біяграфіі свайго героя і этапы калгаснага будаўніцтва — паказаць, як яно ўсё было. "Поле жыцця" ўвабрала ў сябе мноства жыццёвых фактаў, змацаваных агульнай філасофскапубліцыстычнай думкай аб прызначэнні і сэнсе чалавечага жыцця.

У паэме адчуваюцца і купалаўскія матывы, аднак асэнсоўваюцца яны на сучаснай аснове.

Сыходзіш, вёска, сыходзіш

з усёю ў нябыт даўніной:

з калодзежам,

пеўнем на плоце,

з дымамі старых каміноў.

Русецкі не ідэалізуе старую вёску і яе жыццёвы ўклад.

Сыходзіш, вёска,

сыходзіш

паволі ў нябыт з даўніной

і новай ужо, за стагоддзі,

цяпер паўстаеш красой.

Здзіўляеш і вежай,

і мурам,