Анализ стиха Пятруся Броуки ,,Будзем сеяць ,беларусы! или ,,Надзя-Надзейка, Срочно!!!помогите

Плача сірочая ў лесе жалейка.. . — Сціхла ты, Змоўкла, наша Надзейка. Хто-ж гэта думаў, як давялося: Вочы закрыла хмурая восень, Выцвілі косы, Шчокі запалі, Рукі завялі. — Надзя! Надзейка! — плача жалейка. — Болей рукам тваім Жыта не жаці, Жыта не жаці, Снапоў не вязаці. — Трэцюю ночку вісне дзяўчына На белай бярозе ля роднай хаціны. Горачка-гора сэрца скавала, Што-ж ты, бярозанька, не ўратавала? З лісцем пажоўклым горкія слёзы Падаюць, сыплюцца з белай бярозы: — Добрыя людзі, жальбу здыміце, Лепей мяне вы, бярозу, спіліце. Гэтую дзеўчыну знала я дзіцем.. . — Жоўты пясочак, Зялёны вяночак, Сінія вочкі, Што васілёчкі. Буйныя ветры, лютыя буры.. . Ходзіць па лесе хлопец пануры. — Надзя! Надзейка!. . — плача жалейка. З лісцем пажоўклым горкія слёзы Падаюць, сыплюцца з белай бярозы: — Хлопец-юнача, смутныя вочы, Зрэж мяне, белую, цёмнаю ноччу, — Цяжка стаяць мне з горам дзявочым. Помню я смех ваш, Гулі-гулянкі, Песні-вяснянкі Аж да світанку. Хлопец жалобу носіць па полі. Ён у бярозы пытаецца з болем: — Што-ж не схавала ты любую голлем?. . — Надзя! Надзейка!. . — плача жалейка.. . З лісцем пажоўклым горкія слёзы Падаюць, сыплюцца з белай бярозы: — Як наляцела цемра-навала, Змеі напалі, джалілі джалам. Дымам дыхнулі, — чорнай я стала, З крыкам і тлумам, Гвалтам і глумам Красу загубілі, Дзяўчыну забілі. Ходзіць па лесе, пушчах, дубровах Хлопец разгневаны, хлопец суровы: — Скора вярнуся Разам з сябрамі, Грукнем маланкамі Ды перунамі, Выпечам змеяў жалезам калёным, Неба ачысцім, хмары разгонім, Дзеўчыну ўславім, Голле расправім, Травы абсыплем чыстай глязою, Чыстай слязою, Быццам расою. — Надзя! Надзейка!. . — кліча жалейка.