Сачыненне пра мiфiчную iстоту, можна пра ДамавIка цi Вадзянiка цI яшчэ пра каго.

В А Д З Я Н І К        Паводле старадаўніх павер’яў беларусаў вадзянік – уладар вадаёмаў,  жывых істотаў у іх.        Вадзяніка звычайна ўяўлялі ў выглядзе старога з зялёнай барадой,  доўгімі валасамі, расплывістым тварам, укрытага водарасцямі і цінай. Лічылі, што вадзянік жыве ў вірах рэк, асабліва каля млыноў, на дне азёр, крыніц,  глыбокіх кадлодзежаў. Яму прыпісвалі рух і памутненне вады, пару над ёй,  разлівы рэк, псаванне рыбалоўных прылад, разбурэнне плацін, гібельлюдзей і  жывёл у вадзе.        У цыкле “У зачарованым царстве” знаходзім адзін верш, прысвечаны воднаму ўладару (верш   “ Вадзянік ”): Сівавусы, згорблены, я залёг між цінай І   гадамі грэюся – сплю на дне ракі. Твар травой аблутана, быццам павуцінай, За сыпаюць грудзі мне жоўтыя пяскі.       Над вадой ля берага ціха спіць асока,       Ды лаза зялёная жаліцца-шуміць,       Хвалі ціха коцяцца і бягуць далёка,-       І усё навокала сном адвечным спіць. (14)        Вадзянік – стары, сівы, згорблены, ляжыць на дне ракі, увесь аблытаны цінай і засыпаны пяскамі. Старасць на дазваляе яму падняцца, агледзіць свае ўладанні і ён прытаіўся на самым днішчы.  Нямоглы, здаецца, ён баіцца ўсякага шуму ці з’явы, што могуць парушыць яго шматгадовы пакой. Ён нікога няздольны пакрыўдзіць.        Вельмі падобны вобраз вадзяніка малюе М.Багдановіч у вершы  “Асенняй ночай”, што не ўвайшоў у нізку “ У зачарованым царстве”: …Спакойна мне тут пад вадою:     Залёг я ля млына на дне;     Апруся ля кола рукою,-     Млын казку старую пачне.         Кругі завіруецца жорнаў,         Трасецца хадырна сцяна;         А думы – як колас без зёрнаў,-         Усё мяне цягне да сна. Беспамятна колы піхаю; Хілюся да дна галавой – І ўжо я драмлю, засыпаю Пад шум непагоды глухой. (15)        Вадзяніку ўтульна адпачываць пад вадой ля млына, што ўкалыхвае яго сваёй адвечнай песняй і стары кладзе галаву на мяккае дно і засынае.  У яго няма клопатаў. Ён не здзяйсняе ні дрэнных, ні добрых учынкаў. Адзінае яго справа – спаць пад млынам.         Такім чынам, у вершах М.Багдановіча паўстае вобраз старога, нямоглага вадзяніка, няздольнага кіраваць сваім царствам.