Курсовая работа: Творчая спадчына Алеся Пісьмянкова

Над горкаю вадой ("Белы конь").

Радзіма асацыіруецца ў свядомасці пісьменніка таксама з родным бацькоўскім домам, куды зноў і зноў памяць цягне яго:

Якая позняя вясно,

Якое доўгае чаканне!

Мне ноччу сніцца баразна,

Шпаком разбуджанае ранне.

І бацькам выбелены сад.

Пад белай яблыняю – грады.

І маці ясніцца пагляд:

Яна высаджвае расаду

…

Мне сніцца выбелены сад,

О, каб вярнуць той кадр назад!

Не выклікае таксама здзіўлення, што вобраз малой радзімы ў вершах паэта часта стаіць побач з вобразам маці. Бо нездарма ж бытуе словазлучэнне, што складаецца з дарагіх кожнаму слоў – "радзіма-маці".

Заключэнне

Як сапраўдны мастак, Алесь Пісьмянкоў быў вельмі патрабавальны да слова, праўдзівы ў сваіх пачуццях і ацэнках пра што б ні пісаў, якую б тэму ні закранаў. А пісаў ён нетарапліва, удумліва, з сапраўдным вясковым розумам.

Некаторыя крытыкі і літаратуразнаўцы лічуць, што тая папулярнасць, якая характэрная вершам Алеся Пісьмянкова напрамую залежыць ад яго стаўлення да слова як да святая святых, дадзенага чалавеку для таго, каб зберагчы ў душы ўсё ўзвышанае, светлае.

Замілаванай простасцю, лёгкім і дакладным стылем аповеду палоніць нас творчасць Алеся Пісьмянкова, лірычны герой якога жыве ў прадчуванні велічных старонак жыцця.

На думку многіх літаратуразнаўцаў, Алесь Пісьмянкоў меў неад’емны талент на любоў: да бацькоў, да Радзімы, да жанчыны, да сям’і, да ўсіх добрых людзей. Пра гэта сведчыць і невыпадкова абраны ім назоў для сваёй, як аказалася апошняй прыжыццёвай кніжкі – "Я не памру, пакуль люблю".

Мастакоўская спадчына Алеся Пісьмянкова (наступнае вельмі цяжка сцвярджаць, але ад такога сцвярджэння нікуды не дзенешся, бо яно ў дачыненні да напісанага ім паспела стаць рэальнасцю – суровай і разам з тым непазбежнай) патрапляе пад вызначэнне: малы залатнік, ды дарагі.

Сапраўды, калі сабраць усё напісанае ім, а гэта не толькі "дарослыя" вершы і згаданыя публіцыстычныя развагі, а і тры кнігі паэзіі для дзяцей, набярэцца не нашмат болей за дзесяць улікова-выдавецкіх аркушаў, але гэта ўсё тое, што з поўным правам трэба аднесці да безумоўных ягоных мастакоўскіх здабыткаў, а значыць, і да набыткаў беларускай паэзіі ў цэлым.

Такім чынам, мае рацыю сцвярджэнне самога Алеся Пісьмянкова пра тое, што той з паэтаў, хто выступае ў друку не часта, нязменна трымае планку мастацкасці на высокім узроўні. Правільна гэта, аднак, найперш для яго самога. Як правільным будзе сцвярджэнне, што Алесь Пісьмянкоў – адзін з нямногіх, хто з першых жа сваіх творчых крокаў аказаўся гэтак цесна прывязаны да роднай яму бесядзьскай зямлі, а яшчэ адразу намацаў тую сцяжыну, што вядзе ў мінуўшчыну роднага краю, кранаецца самых вытокаў, а ўжо з гэтых агледзін даўніны паспяхова перайшоў і да больш глыбокага асэнсавання паняцця Радзімы, Бацькаўшчыны, Беларусі. Ён апяваў хараство краявідаў, што з гадамі не толькі не забываліся, а пры кожнай новай сустрэчы з імі яшчэ больш вабілі. Такая любоў настолькі напаўняла паэта, што ягоны лірычны герой, адчуваючы гэтую спаконвечную еднасць, прызнаваўся ў сваёй любові да Бацькаўшчыны быццам на адным дыханні. Таму яго вершы і такія кароткія.

Спіс літаратуры

1. Вішнеўскі Алесь. Шуміць лес, цвіце сад. // Бел. думка. – 2007. - №2. – С. 127 – 133.

2. Галубовіч П. Рыцар паэзіі // Полымя. – 2005. - №4. – С. 211 – 216.

3. Гальпяровіч Навум. Паэзія дабрыні:творчасць Алеся Пісьмянкова //Пачатковая школа. – 2005. - № 4. – С. 48-49.

4. Гальпяровіч Н. Элексір бессмяротнасці: Творчы партрэт Алеся Пісьмянкова // Настаўніцкая газета. – 2002. – 17 студзеня. – С. 4.

5. Заяц Н. "Нам адпушчана так небагата..." // Роднае слова. – 2007. - №2. – С. 3-5.

6. Зэкаў А. 3 гады пра сёе-тое і ўсяго //ЛіМ. – 2006. – 21 красавіка. - №16. – С. 14.