Курсовая работа: Творчая спадчына Алеся Пісьмянкова

Вечарам

зорка ў акне,

ноччу

каханая ў сне,

раніцай

птах на бярозе

пакрыўдзяцца на мяне,

калі перайду я

на прозу.

Безумоўна, што па прыродзе сваёй такая паэзія не магла быць ні пафаснай, ні трыбуннай (хоць Алесь Пісьмянкоў нярэдка выступаў перад аудыторыяй).

І ўсё ж такі, як усякі сапраўдны творца, ён быў самадастатковы і спрагнены ўласнай адзінотаю перад пытаннямі вечнасці. Адсюль і гэтая мінорная элегічнасць ("Прачнуўся з жахам безгалосы - //Прапала музыка ў душы// Не чую музыкі ў бярозах, // Не чую музыкі ў нябёсах, // А вы мне кажаце "Пішы") і рэдкая для яго багемная, кажучы па-руску, "отстранённость":

Ад неба блізкі ці далёк,

Хоць у царкве, хоць на піру –

Паэт заўсёды адзінокі,

Я гаварыў і гавару.

І дакараць яго не трэба –

Яго і так туга шкрабе:

Ён гаманіў нядаўна з небам,

А зараз слухае цябе.

Тыя, хто ведаў А.Пісьмянкова, могуць без асаблівых намаганняў прыпомніць яго агіднае стаўленне да ўсяго цёмнага, двухаблічнага і прымхлівага і амаль бязвольную прыхільнасць да ўсяго чыстага, шчырага і сумленнага.

Дабрыня, спагадлівасць, інтэлігентнасць, а падчас і рэдкая для мужчын сентыментальнасць на фоне выбітнага лапідарнага стылю пісьма вылучалі яго сярод равеснікаў (а бадай, і ўсіх літаратараў-сучаснікаў) па паэтычным цэху. Сказаць, што ён быў рэалістам альбо кансерватарам можна толькі з умоўнай доляй дапушчальнасці, хоць для гэтага можна знайсці неабвержаныя сцвярджэнні самога паэта:

Зноў снег без марозу,

Зноў снег без марозу –

Зноў дзён аднастайных гурма,

Як постмадэрнісцкая

Нудная проза,

Дзе выйсця ў героя няма.

Няўжо гэтак будзе бясконца?

Сюжэт безнадзейна завіс...