Курсовая работа: Творчая спадчына Алеся Пісьмянкова

Як Генадзь Бураўкін верыў у шчаслівую творчую дарогу Яўгеніі Янішчыц, прадстаўляючы яе "лімаўскаму" чытачу, гэтаксама Аляксей Пысін быў упэўнены, што ў далейшым хораша складзецца паэтычны лёс ягонага земляка. А ўпэўненасць з’явілася пасля таго, як Аляксей Васільевіч, вельмі ўважлівы да кожнага таленту, паспеў прачытаць яго творы.

Шчырасць, непасрэднасць, а часам і тая ж "добрая наіўнасць" характарызавалі і вершы, прапанаваныя А.Пысіным для падборкі ў "Дзень паэзіі". Іх усяго чатыры, але гэта і нямала, калі прыняць пад увагу, што шмат каму і з ужо добра вядомых паэтаў было адведзена месца ненамнога больш. Ды справа не ў колькасці: вершы А.Пісьмянкова не толькі не губляліся сярод іншых публікацый, а наадварот, сваёй прасветленасцю, сонечнасцю, нейкай унутранай празрыстасцю, што выклікае ў душы не проста пачуццё замілавання, а і здзіўлення перад нерушавасцю таленту і ўсяляе ўпэўненасць, што ён у далейшым на многае здатны, выклікалі ў сэрцах сапраўдных знаўцаў і прыхільнікаў паэзіі радасць ад усведамлення, што не пабяднела беларуская зямля на яркія дараванні.

Гэта ўжо пазней з гадамі, калі голас паэта ўзмужнеў і акрэп, Алесь Пісьмянкоў стаў пісаць пра тое, што блізкае і дарагое для яго сэрца ад нараджэння. Пісаў пра тое, чым была напоўненая душа – успрымальная і ўражлівая. Па словах А.Марціновіча: "Праўда гэта нам, чытачам, здавалася, што ён проста пісаў. А ён і тады, і пасля пісаў не ў традыцыйным разуменні гэтага слова. І нават не жыў вершамі, а думаў імі" [9; С. 200]. У гэтай жа сувязі, каб пацвердзіць вышэйакрэсленую думку, варта прывесці словы самога Алеся Пісьмянкова, які даволі слушна гаворыць пра гэтую ж рэч: "Паэты з уласнай практыкі ведаюць, што вершы не пішуць, вершы думаюць, вершы выношваюць і толькі потым запісваюць" [9; С. 200].

У 1975 паступіў на беларускае аддзяленне філалагічнага факультэта БДУ, якое скончыў у 1980.

Пасля заканчэння універсітэта Пісьмянкову пашанцавала застацца ў Мінску. У далейшым прафесійны, творчы яго лёс у дачыненні да яго аказаўся спагадным.

Атрымаўшы дыплом аб вышэйшай адукацыі, у 1980 – 1982 працаваў карэспандэнтам у аддзеле крытыкі і бібліяграфіі газеты "Літаратура і мастацтва".

З 1982 – рэдактар аддзела навукі і мастацтва часопіса "Полымя". 3 1990 намеснік старшыні СП Беларусі. Пасля вярнуўся ў "Полымя" намеснікам галоўнага рэдактара, каб пазней зноў перайсці ў "ЛіМ", цяпер ужо галоўным рэдактарам. Апошім часам узначальваў рэдакцыю гумарыстычна-сатырычнага часопіса "Вожык".

Алесь Пісьмянкоў быў лаурэатам прэміі Ленінскага камсамола (1988), Літаратурнай прэміі імя Аркадзя Куляшова (1998).

Член СП Беларусі з 1984.

Многія з творчых людзей па-добраму могуць пазайздросціць такой службовай кар’еры. Чаго не скажаш пра лёс жыццёвы. Ён, у адрозненні ад творчага, выпрабоўваў А.Пісьмянкова жорстка, нават з нейкай садысцкай паслядоўнасцю. Блізкія Алесю людзі адыходзілі адзін за адным, пакідаючы ў ягонай душы глыбокі след, а ў сэрцы - незагойныя раны. А сэрца ён меў слабае, хвоорае, аднак да ўрачоў не тое што не спяшаўся, а ніколі іх не наведваў.

Першы верш надрукаваў у 1972 у касцюковіцкай раённай газеце "Сцяг камунізму". Дзесяцікласнікам паслаў падборку вершаў у "Магілёўскую праўду". У абласным і рэспубліканскім друку А. Пісьмянкоў выступае з 1974. Яго вершам характэрна рамантычная ўзнёсласьць, імкненне лірычнага героя да дабрыні, добразычлівае стаўленне да чалавека. Адначасова паэт поўны непрымірымасці да чэрствасці, абыякавасці, душэўнай глухаты. У яго вершах пачатковага этапа грамадзянскі пафас быў прыглушаны; потым паэт стаў глыбей асэнсоўваць гістарычны шлях Бацькаўшчыны, творы набылі філасофскую заглыбленасць, эпічную непаспешлівасць і грунтоўнасць (зборнікі "Белы камень" і "Чытаю зоры").

Калі гаварыць пра пачатак творчасца Алеся Пісьмянкова, то варта зазначыць, што рэдка хто можа пахваліцца такім раннім і ўдалым творчым дэбютам, як гэты паэт. Хіба што можна згадаць незабыўную Яўгенію Янішчыц, тады яшчэ школьніцу з вёскі Рудка Пінскага раёна, якая пачала друкавацца ў вельмі аўтарытэтны на той час газеце "Літаратура і мастацтва". Аднак і Алесь Пісьмянкоў быў зусім юным, калі выступіў у чарговым зборніку "Дзень паэзіі", што выйшаў у 1976 годзе. У той час ён вучыўся ўсяго на другім курсе аддзялення беларускай мовы і літаратуры філалагічнага факультэта Беларускага дзяржаўнага універсітэта.

Калі даваць характарыстыку пэўных душэўных якасцяў Алеся Пісьмянкова, то вельмі дарэчы тут будзе прывесці яго асабістыя словы, што характарызуюць адносіны паэта да працы наогул і працы сялянскай – на зямлі. Так, на пытанне журналіста пра тое, ці кліча да сябе праца на зямлі, вёска Алесь Пісьмянкоў адказваў: "Я гэтую працу вельмі люблю. Дажыву да такіх гадоў, калі буду вольным ці стану чалавекам матэрыяльна незалежным, я ў горадзе жыць не буду… Паеду. Калі б у мяне сёння была б магчымасць, я жыў бы на прыродзе" [9; С. 201].

У паэта была яшчэ адна мара: пасадзіць свой сад:

Я кнігу ўсё-ткі напісаў,

Сыноў двух ясных нарадзіў,

Але, народжаны ў лясах,

Дасюль свой сад не пасадзіў.

Ды што там лес, ну хоць бы сад!

Як бацька некалі,

Як брат…

І толькі часам па вясне,

Калі туманіцца пагляд,

Тады і мне ў ружовым сне

Шуміць мой сад,

Цвіце мой сад.

Л.Галубовіч наступным чынам паспрабавала вызначыць літаратурны вобраз Алеся Пісьмянкова: "Калі б паняцця паэта чыстай красы не існавала, то яго прыдумалі б спецыяльна для вызначэння літаратурнага вобраза Алеся Пісьмянкова. Чытаць пры ім пустапарожнія рыфмаванкі мала хто адважваўся. Яму было сорамна за іх. Лепш было цытаваць запаветна-класічнае: М.Багдановіча, А.Куляшова, У. Сакалова, Я.Смелякова. Не раз і не двыа згадваючы лепшае, напісанае А.Пісьмянковым, і супастаўляючы яго з літаратурнымі здабыткамі сучаснікаў і папярэднікаў нашай літаратуры, прыходзіш да высновы, што ён, незалежна ад нашай волі, упісваецца ў неафіцыйны (нікім і нічым не навязаны, апроч як іх уласным жыццём і творчасцю) класічны рад, побач з імёнамі Паўлюка Труса, Анатоля Сербантовіча, Міхася Стральцова, Яўгеніі Янішчыц" [2; С. 211].

ІІ. ГЛАВА. ХАРАКТАРЫСТЫКА ТВОРЧАЙ ІНДЫВІДУАЛЬНАСЦІ ПІСЬМЕННІКА

2.1 Асноўныя тэмы і вобразы паэзіі А.Пісьмянкова