Курсовая работа: Творчая спадчына Алеся Пісьмянкова

Як сонечны промень іграе

На струнах гарэзных дажджу

І роспач сплывае, як пена...

Захочаш – і я дакажу,

Што дождж на узроўні Шапена.

Ты толькі даверся дажджу.

Я знаю – мяне падтрымаюць

У горадзе веснім усе.

І нават вадзіцель трамвая,

Што нас без білета вязе. ("І ўсё-такі цуда бывае...")

Лірычны герой паэта (хоць і баіцца нават сабе ў гэтым прызнацца) роднасны героям п’есаў "Прынцэса Гарэзія", "Сірано дэ Бержэрак", "Рамантыкі" Эдмона Растана, але мары яго аздоблены здаровым, часам нават казацкім гумарам, карані якога ў старабеларускім (палескім ) Адраджэнні XVІІ стагоддзя:

Не журыся, хлапеча,

Што памрэш не на печы.

Ганарыся, хлапеча,

Што загінеш у сечы.

Ты ж радзіўся ў сарочцы,

А хрысціўся ты ў сечы.

Ёсць віно яшчэ ў бочцы,

Не журыся, хлапеча.

Нас чакаюць не марна,

Нас кахаюць і помняць

І паненкі ў фальварках,

І ў мястэчках папоўны. ("Не журыся, хлапеча").

З роздумащ Алеся Пісьмянкова пра душу беларускую ў зборніках "Чытаю зоры", "Вершы" ў беларускай літаратуры канца 80-90-х гг. распачалася выразна акрэсленая лінія, якая знайшла ўвасабленне ў пакутлівых пошуках маральнага і этнічнага стрыжня ў творчасці Віктара Шніпа, Уладзіміра Марука, Людмілы Рублеўскай.

Айчынныя паэты ўвесь час падсвядома імкнуліся пераадолець галоўную загану мастацкай сістэмы той няўдалай пары, у якой нацыянальны гісторыка-культурны працэс выглядаў збяднелым, бляклым, бо мы вывучалі, даследавалі сацыяльна-грамадскія з’явы, а не гісторыю постацяў з усім багаццем духоўнага свету асобы.

Любоў мая невылечная,

Чалавечая, пастаянная,

Стрыж над змялелай рэчкаю,

Чмель на сухім святаянніку.