Курсовая работа: Творчая спадчына Алеся Пісьмянкова

З марозам і сонцам

Вярнуцца хачу ў рэалізм.

Падсвядомае прадчуванне страшных падзей адчуваецца не толькі ў апошняй кнізе аўтара, але і ва ўсёй яго творчасці наогул:

На кругі свая,

На свае кругі...

Вось дайшоў і я

Да сівой тугі.

Не заві, вярста,

У радзінны кут:

Сірата я там

Сірата і тут.

Тут можна тлумачыць – і як у горадзе, і як у сям’і, і як сярод сяброў і калег, і, нарэшце, як на гэтым свеце – тут...

Часта папярэджваючы прадраканне смерці ў творах сваіх сяброў і калег, ён сам, як бы міжвольна, а падчас і свядома гуляўся са смерцю, выклікаючы яе, як сапраўдны значны мастак, прагнучы ўведаць ці падлеглы і ён яе выраку, як найчасцей былі падлеглыя ёй усе найбольш знаныя трагічныя Паэты, Мастакі і Творцы.

У А.Пісьмянкова жыло, напаўняла ягонае сэрца і душу да самых краёў асаблівае стаўленне да свайго народа. Ён не захапляўся ім безаглядна, як гатовы захапляцца тыя, хто клянецца ў вернасці яму. Аднак і не папракаў за тое, што ён не такі, якім павінен быць. Успрымаў яго такім, якім ёсць на самой справе. Калі ж і гатовы быў у чымсьці папракнуць, дык найперш гэты папрок адрасаваў самому сабе, бо пастаянна адчуваў сябе сынам свайго народа, сынам Беларусі. І гэтае сваё стаўленне цудоўна выказаў у адным з твораў:

Год не прыходзіцца на год –

Такая ў нас пагода:

Не наракаю на народ,

Які не стаў народам.

З яго герой і супастат,

І кат з яго, з народа,

Народ ні ў чым не вінават –

Такая ў нас пагода.

Не варта вулей варушыць,

Знайсці б сабою згоду..

Найлепей жыць, як набяжыць

У гэткую пагоду.

Найпершым жаданнем Алеся Пісьмянкова – было высветліць свае ўласныя вытокі. І невыпадкова, а сімптаматычна тое, што першая ягоная кніга адкрывалася не якім-небудзь творам, а менавіта "Баладай роду". Аднак не ад уласнага імя пісаў, а падаваў гэтую гісторыю як прамоўленае адным са сваіх дзядоў, і ў выніку такога мастацкага прыёму гаворка набывала яшчэ больш важкі сэнс, бо тое, што ажывала падчас яе, сягала з самых глыбінь даўніны, а тым самым ненавязліва адчуваласясувязь некалькіх пакаленняў, а яшчэ, што таксама важна, паэтаў продак успрымаўся часцінкай усяго народа, які здаўна насяляў гэты куток беларускай зямлі:

- З Дняпра наш продак родам,

З зямлі Машэкаў і Вашчыл.