Рассказ о М.Манезе на казахском

Маяның айтқан сөзінен: «Біздің ауыл Қытайдың шалғайында бол­ған­дықтан, бізге жарыстарға бару мүмкін бол­мады. Тек осыдан 6-7 жыл бұрын ғана облыстық жарысқа шығу мүмкіндігі туды. Сол жарыста Қазақстаннан келген бас бапкер жаттығу залына кіріп, жаттығуларымызды біраз тамашалады. Артынша біздің бапкер мен аудармашы келіп, Алексей Ни мырза Зүлфия екеумізге қазақ еліне ауысып, қазақ елінің туының астында жаттығып, өнер көр­се­туге шақырды. Көшу мәселесі отбасы­мызда тәптіштеп талқыланды. Ата-анам, туған-туыс біраз алаңдаушылық білдірді. Тілі, діні өзге, таныстарым жоқ елде қалай бо­лар екен деп өзім де біраз ойландым. Алайда ойлана келе, болашағым үшін келісімімізді бердік. Тарқатып айтар болсам, Қытайда санаулы ғана жарыстарға шығып жүрген едім. Айтарлықтай нәтижеге қол жеткізу мүмкіндігі болмады. Бір сөзбен айтқанда, қалың топтың арасында көптің бірі болып жүрдік. Қазір ойланып отырсақ, Зүлфия екеуміз сол кезде қазақ еліне келмегенде, әлі күнге дейін есімдері беймәлім қатардағы қытай спортшысы болып жүрер едік. Қазақ еліне келгеніме және осындай зор жетістіктерге жетуіме жағдай жасаған бапкерлерім мен басшылыққа алғысымыз шексіз».