Курсовая работа: Творчая індывідуальнасць Анатоля Грачанікава

(зб. “Выбранае”, с. 326 – 327).

Важным элементам нацыянальнага беларускага ландшафту з’яўляецца дарога. Яна нібы злучае ўсе вобразы роднага пейзажу. З тэмай дарогі ў беларускай літаратуры найчасцей былі звязаны матывы вандровак, руху, пошукаў. У сучаснай паэзіі дарога часта трактуецца як рух часу, памяць пра мінулае, шлях у вечнасць, да Бога [2; 135]. Для Анатоля Грачанікава дарога – гэта маршрут яго асабістага жыцця, тое, што яднае яго малую радзіму з усёй Беларуссю:

Шляхі-дарогі, трасы, бальшакі…

Вы на зямлі бацькоў - не павуціна.

Надзейна вы злучыоі на вякі

Мой родны край з магутнаю Айчынай

(зб. “Палессе”, с. 17).

Для Грачанікава-паэта родныя краявіды – тое, што спадарожнічае нам з дзяцінства. Лясы, крыніцы, рэчкі, лугі – рэаліі свету, якія ўвасабляюць у сабе яго прыгажосць, цэласнасць і гарманічнасць, ад таго любоў да роднай зямлі, да Палесся, яшчэ мацнейшая:

Квітнеюць на Палессі медуніцы,

Жадаюць шчасця нам з табой зязюлі.

Тут ранкам усміхаюцца крыніцы

Чароўнаю ўсмешкаю матулі

Найбольш распаўсюджанымі апаэтызаванымі атмасфернымі вобразама нашай літаратуры з’яўляюцца вобразы ліўня, дажджу, маланкі, грому, навальніцы, аблокаў, хмар, неба, туману, вясёлкі і іншыя. Некаторыя з гэтых вобразаў знайшлі сваё месца і ў паэзіі Анатоля Грачанікава. “Журботны эскіз на фоне дажджу, хмар, грому намаляваны пяром Грачанікава, які па-майстэрску стварае гукавыя і зрокавыя асацыяцыі:

Захмарыла.

Задажджыла.

Змрок у неба

На луг і палі паслаўся.

Сірочы промень, як шыла,

Хмары прабіў

І схаваўся.

Рыпець знудзіўся асвер адсырэлы.

Буслы ў гняздзе сваім

П’юць дажджавік

Пад страхою на седале

Куры нясмела

Ловяць грому хрыпаты рык.

На тыдзень змяшаліся

Дні і ночы

Хмара за хмарай.