Курсовая работа: Творчая індывідуальнасць Анатоля Грачанікава

(зб. “Выбранае”, с. 326 – 327).

Калі ў прыведзеных вышэй радках вобразы дажджу, грому, хмар чыста пейзажныя, то ў многіх вершах Анатоля Грачанікава яны сімвалічна-змастоўныя, як у вершы “Як добра…”:

Як добра, што ёсць яшчэ гэта на свеце:

Дожджык сонечны ловяць дзеці,

Зводдаль порсткія кураняткі

Выбягаюць з-пад крылля маткі.

Як добра, што ёсць яшчэ гэта на свеце

Гром паблажэла рохкае недзе,

І хлопчык абпырсканы весела едзе

Па лужынах цёплых на велосіпедзе

І не прэюць у лузе пакосы,

І ўвесь малады і босы

(Зб. “Верасень”, с. 16).

Паэт супрацьпастаўляе мудрую філасафічнасць прыроды жыццёвай мітусні, сквапнаму свету людзей. Яго вабяць цішыня і першы гром, сонца і дождж. Фантазія мастака стварае прыгожыя карціны: “дажджы буйныя, як ажыны”, “зорна-блішчасты дождж” і іншыя.

З папярэднімі вобразамі беларускай стыхіі моцна звязаны вобразы ветру. Так, гэты вобраз у Анатоля Грачанікава з’яўляецца сімвалам юнацкага кахання і маладосці:

Разгадаўшы ўспаміны,

Цераз Сож прабег у госці

Свежы вецер з Украіны,

Свежы вецер маладосці

(Зб. “Верасень”, с. 316).

Злосны і варожы асенні вецер – спадарожнік чалавека, які расчараваны ў сабе і не патрэбны нікому на зямлі. Ён “рагоча, свішча, падае ва ўтрапенні”, “закляты вільготны вецер” нідзе не мае прытулку. У “Баладзе вятроў” паэт атаясамлівае вятры з рознымі перыядамі жыцця чалавека, ваеннымі і мірнымі перыядамі гістарычнага развіцця чалавецтва.

Паўночны вецер- самы халодны.

Паўднёвы вецер – самы гарачы.

Злосны і сіверны вецер заходні.

Вецер усходні – лагодны, гаючы…

(Зб. “Верасень”, с. 40).

Рака для Анатоля Грачанікава – гэта, найперш, Сож – сведка і дарадчык у каханні да жанчыны, сімвал першага пачуцця:

Што быць магло – мінула незваротна.

Наш час, нібы раку, не пераплыць,